usa - canada 2009

USA 2009

December 2008
Heb al toestemming van het werk voor de vakantie van komende jaar, en ben al weer druk aan het puzzelen hoe ik het een en ander kan invullen. Ben ondertussen bij versie 3 aanbeland. Versie 1, paste Alaska er niet goed in, en waren de dropoff kosten van de huurauto wel heel hoog.  Bij versie 2, zou ik een paar dagen van de Meivakantie overlappen, vonden ze op het werk niet goed. Bij Versie 3, past Alaska er goed in, valt buiten alle schoolvakanties, en ik heb een autoverhuurder gevonden, die redelijke dropoff kosten voor de one-way rental heeft.

Versie 3,  is om in 1 dag vanaf Amsterdam via Minneapolis naar Anchorage, Alaska te vliegen. Das wel een lange zit, ruim 9 uur en dan nog eens 6 uur, maar dan heb ik wel het ergste gehad, wat vliegen betreft dan. In Alaska huur ik een auto, en ga ik via Denali National park, naar Fairbanks, weer terug naar Anchorage, om vervolgens richting Kenai national park te gaan. Uitendelijk als ook Bert en Michael in Alaska zijn aangekomen, gaan we in Whittier met een Cruise mee. Zal mij benieuwen, 8 dagen op een boot..... Deze boot komt uiteindelijk in Vancouver, Canada aan. Vanuit Vancouver huren we een auto en steken we met de boot over naar Vancouver Island. Vanaf Victoria rijden we via Duncan (totempalen) naar Toffino, waar we of naar de walvissen, of naar de beren, of naar allebei gaan kijken.  Vanaf Toffino zet ik Bert en Michael af op het vliegveld(je)... van Qualicum Beach, voor hun terugreis naar The Isle of Man, en neem ik de auto mee, weer de boot op naar het Canadeese vasteland (geen one-way rental mogelijk naar Vancouver Island).  Via Whistler rij ik weer terug naar naar Vancouver, om daar op het vliegtuig naar LA te stappen. Vanuit LA, wil ik via San Diego, Palmdale, Sequoia national park (ff door een boomje rijden), Yosemite National Park in Death Valley uit komen. Vanuit Death Valley via Ely, Saltlake City, naar Yellowstone. En vanaf Yellowstone, via de noordkant terug naar Rapid City. Daar ben ik dit jaar mijn reis door de USA en Canada begonnen. Ditmaal ga ik wel via Devils tower en de Badlands. Kan ik ook meteen kijken, of ze bij Crazy Horse Memorial al iets hebben gedaaan, sinds afgelopen april, en Mount Rushmore ligt ook op de route, dus pik ik die ook gelijk weer mee. Vanaf Rapid City via Minneapolis vlieg ik naar Amsterdam om het rondje Usa weer compleet te maken.  

Heb vooral moeten puzzelen in Alaska, want overnachtingen, buiten de naar Alaska begrippen grote steden, zijn zeldzaam, zoniet onvindbaar. Het was niet de bedoeling, maar de weg van Anchorage naar Fairbanks zal ik toch 2x moeten rijden, vanwege overnachtings mogelijkheden.
Heb ondertussen een boottocht geboekt in Seward, op het Kenai Peninsula. Korter dan 6 uur hebben ze geen boottochten, hopelijk is het weer een beetje redelijk, want ik heb geen zin, om 6 uur groen en geel over de railing te hangen...
De meeste hotels buiten Anchorge hebben geen adres, maar een postbus(PO box) nummer, kan nog lekker zoeken worden. Gelukkig zijn de dorpen in Alaska niet zo groot....qua inwoners dan...

Januari 2009
Alle hotels, autohuur en vluchten voor Versie 3 zijn nu geboekt. Cruise van Alaska naar Vancouver is net betaald. Lang leve vrienden, in Engeland. Omdat Bert op het Isle of Man bij een reisbureau werkt, hadden we de cruise al voor een spot prijsje. Maar het Engelse Pond is nu zo weinig waard, dat ik nu ruim 150 Euro minder kwijt ben. Dat geld gaat trouwens toch wel op... Nu moet de dollar weer een flink eind naar beneden..Nog niet direct, maar vanaf Mei, zou ik dat niet echt vervelend vinden..
Mijn Crazy Horse Grass Root club membership is maar tot april geldig, dus zal ik een nieuwe moeten nemen. Wil ik weer een keertje naar het hoofd van Crazy Horse. Kans is klein, dat ik ditmaal weer alleen boven op Crazy Horse sta, er is een western weekend geplanned, op het moment dat ik in de buurt ben. Ben net een week te laat, voor de annual Volksmarch, een wandeling naar het hoofd van Crazy Horse...

Februari 2009
De bootovertochten van Vancouver naar Vancouver Island en terug staan nu ook vast. Sta nu wel bij de maatschappij geregistreerd, en krijg tig keer per dag een mailtje van ze, over boten die deze dag niet varen... In overleg zijn nu ook de excursies / trips geboekt die  we vanaf het cruiseship gaan maken. Een Treinreis vanaf Skagway, de White pass trail, over van die houten spoorbruggetjes door de bergen, naar Yukon, Canada. Vanaf Juneau, een walvis safari en Wildlife Quest, en vanaf Ketchikan een coastal wildlife cruise.
Ondertussen blijkt Mount Redoubt (vulkaan) vlakbij Anchorage op het punt van uitbarsten te staan. Kan nog een gezellige trip worden.
Heb besloten niet naar San Diego te gaan, maar naar het Joshua Tree National Park om via de Mojave Dessert naar Palmdale te rijden.
Optie om via Grand Teton National Park, naar Yellowstone te rijden, ipv de snelweg te nemen. Afhankelijk, of de wegen door de bergen  al open zijn. Maar dit  geld ook voor Sequoia National Park, Yosemite, en Yellowstone.

Maart 2009
Vulkaan Mount Redoubt in  Alaska is van code orange (hoogstwaarschijnlijk een uitbarsting) naar code Yellow (waarschijnlijk niet) terug naar code orange gegaan binnen een week.
De treinkaartjes van Anchorage naar Whittier zijn geboekt.  Alternatieve route gezocht tussen Yosemite en Death Valley, voor het geval de Tioga Pass nog niet open mocht zijn. Of te wel, is deze bergpas nog niet open, dan rest niets anders dan omdraaien en via de zuidkant een doorgang vinden, Via de noordkant wordt de afstand naar Death Valley te groot.  Gezocht naar een leuke route tussen Yellowstone en Sheridan, Wyoming ipv de snelweg (saai) te nemen. De Beartooth Pass op bijna 11000 voet (3600 m) schijnt een mooie route te zijn.
De Needles highway in de Black Hills, South Dakota, met zijn tunnels door de rotsen, staat ook genoteerd. Zover ik heb gekeken kan ik qua breedte en hoogte door alle tunnels met de huurauto. Helemaal zeker ben ik er niet van, maar dit laat ik maar aan het lot over. Zo groot zijn de Black Hills niet, en in het ergste geval kan ik nog altijd omdraaien. 

Heb net gezien, dat Mount Redoubt eindelijk is uitgebarsten, code red. De uitbarsting in 1990 duurde 6 maanden. Nog 2 maanden dan vertrek ik...

Moet nog iets verzinnen, op de dresscode tijdens de Cruise. Tijdens het diner s'avonds hebben we de pech minimaal 1 en maximaal 2 keer een formal evening te hebben. Das voor de heren in pak en voor mij.... Zie je het al voor je, ik in een avond jurk, cocktaildress ofeen elegant pant suit.... Niet dus!!! Allereerst moet die kleding meer dan een maand mee in de koffer en ten 2e, de eerste 2 opties staan niet in mijn woordenboek. Rest dus alleen het laatste... Ik kan natuurlijk ook gewoon heeeeeeeeeel lang en veel lunchen.

April 2009
Besloten tijdens de cruise op de formal evening(s), een ander restaurant uit te kiezen. Kunnen we gewoon in spijkerbroek. De heren hebben trouwens een bagage beperking van 15kg max, en kunnen toch al weinig kwijt in hun koffer. En om nu in 3-delig kostuum in een vliegtuig te zitten...Ergens op het schip zit ook nog een vreetschuur (buffet), en anders roomservice.
Mount Redoubt (vulkaan) gaat lekker, zowat dagelijks een uitbarsting.
Zoals het er nu naar uit ziet, gaat vandaag (17 april) de 1e weg (Mariposa grove) in Yosemite weer open, das bijna een maand eerder dan normaal. De 2e weg opening naar half Dome staat geplanned voor volgende week. Nu de Tioga pass nog.
In Grant Teton national park is de opening van de wegen geplanned voor de 1e mei, nu de weg ernaar toe nog...
Het zelfde geldt eigenlijk voor Yellowstone, de wegen naar de west en in het park zijn naar verwachting 8 mei open. Naar het oosten waarschijnlijk pas eind mei. Heb daar nog altijd het alternatief om via het noorden naar Rapid City te rijden, die weg is het hele jaar door open.
In Alaska is er op de weg naar Denalli nog steeds kans op gladheid op meerdere stukken. door sneeuw en ijs op de weg. De toegangsweg naar Whittier is momenteel afgesloten door een landslide, en dat kan nog wel ff duren. Ook via het spoor is Whittier amper bereikbaar. Zelfs de veerdienst naar Whittier vaart niet. Je kunt nl Whittier toch niet  in of uit via de weg of spoor. Ondanks het feit dat volgens de Alaska Rail de trein gewoon rijd, weten ze op de stations van Whittier en Anchorage niet, óf de trein wel gaat... Toch vervelend, als je alleen in een stad kunt komen via een tunnel. Als het maar opgeruimt is de 24ste mei, dan moeten wij met de trein van Anchorage naar Whittier voor onze cruise...

Mei 2009
Het af tellen is begonnen. Nog zo'n 16 dagen... De 1e schema wijziging voor mijn vluchten is ook binnen. Ik vlieg nu met een vaag maatschappijtje (Mesaba airlines) vanaf Rapid City naar Minneapolis op de 19e juni. Ik heb er nog nooit van gehoord.  
De Mariposa grove road in Yosemite National Park is inderdaad open,  de weg naar half way Dome staat nu geplanned voor volgende week, tenminste als het niet weer verandert. De opening van de Tioga pass staat nog steeds voor eind mei geplanned, maar daar zal ik tzt wel achter komen. Van de totale 64 mijl, is er nu zo'n 28 mijl sneeuwvrij, maar het moeilijkste stuk ( Olmsted Point) moet nog komen.
De weg naar Whittier is ondertussen nog steeds niet  begaanbaar, en is nu blijkbaar de weg tussen Denali National park en Fairbanks amper begaanbaar, omdat er een rivier buiten zijn oevers staat. Ik denk dat het toch een kwestie van afwachten wordt, er moet nog heel wat smeltwater naar beneden komen. En dit zal heus niet de enige rivier zijn, die dit jaar buiten zijn oevers treed. In Whittier kom ik alsnog met de trein  (die rijd wel weer), voor vertrek van onze cruise.
Bustour geboekt in Denali National Park - Alaska, daar mag je nl zelf niet met de auto in, dus heb ik geen andere keus. Een 8 uur durende tour geboekt, kan daarna waarschijnlijk geen bus meer zien.... De keuze in Mei is nl niet zo groot, of die bustour of niets...  En ach ik hoef hoef zelf niet te rijden en in het uiterste geval kan ik ook heel goed slapen in een bus...  Moet wel met de middagtour mee, omdat ik s'ochtends pas vanuit Anchorage vertrek. En de volgende dag wil ik graag naar Fairbanks en omgeving. Vertrek is ergens tussen 13.00 uur en 15.00 uur; lekker vaag.

Nog een kleine 2 dagen voor vertrek. Alles wat in de buurt van mijn koffer lag in gepakt, en wat ontbreekt... Helaas, kopen we wel aan de andere kant van het water.
Heb ff het weer gecheckt voor de komende week in Alaska. Ik ben bang dat ik toch wel een regenjas nodig zal hebben.  En uitgerekent de dagen dat ik op het Kenai Peninsula (ten zuiden van Anchorage) zit, verwachten ze sneeuw. De 1e beren zijn alweer uit hun winterslaap gekomen, en worden alweer gesignaleerd niet ver van de bewoonde gebieden. De korte broeken, zitten onderin de koffer, denk niet dat ik die nodig zal hebben in Alaska. Nog ff wat laatste dingetjes regelen, en ik ben klaar voor vertrek!!! De koffers zijn gepakt, en ik heb al ingechecked...

19 mei
Vanmorgen vroeg vertrokken vanuit Den Bosch.
Rustige vlucht gehad naar Minneapolis. Een uur korter, dan geplant. Zaten wel heel veel mensen uit Afrika en India in het toestel. Dat schiet lekker op bij de Douane. Daar is trouwens niets verandert. Ondanks dat je vooraf via het internet je Visawaiver al invult, moet je hem in het vliegtuig nogmaals invullen!!!
Zit nu ff te internetten bij de gate. Mijn  volgende vlucht vertrek over 2 uur. Alvast een Nintendo DS gekocht, die ligt op te laden, zodat ik straks in het vliegtuig kan spelen.
Tis hier in ieder geval bloedheet, niet prettig, als je al op Alaska gekleed bent....
Er lopen ook best veel mensen met mondkapjes voor, voornamelijk aziaten.

Hè hè, ik ben er. Na vlucht van nog eens 5 uur ben ik eindelijk geland op Anchorage. Lekker krap gezeten, in een kleine airbus tussen 2 dames uit Alaska. Eentje uit Kenai, en eentje uit het noordwesten van Alaska, een echte eskimo. Fijn 5 uur in een toestel zonder enige voorziening, maar goed dat ik al een Nintendo DS heb gekocht, had ik nog iets te doen.  Ruim een half uur op de koffers moeten wachten, om vervolgens nog een takke eind naar de auto verhuur te lopen. Heb een zilveren Chevrolet Aveo, of te wel een echte pooierbak. Ditmaal geen problemen met het achteruit rijden... Ben al in mijn hotel, super 8 motel Anchorage. Tis hier nu bijna 22.00 uur, het zonnetje schijnt nog en het is nog steeds lekker warm. Zal ook wel niet echt donker worden. Ben in ieder geval kei kapot, en ga binnen nu en een paar minuten dan ook in coma. Kan ik er morgenvroeg meteen tegen aan. Behoorlijk eind rijden naar Denali National park. De dames in het vliegtuig vonden het heel verstandig om daar niet alleen te gaan wandelen. De beren komen nu net uit hun winterslaap en hebben dan nogal honger... Ik kon wel wandelen volgens hun, maar dan moest ik wel een geweer mee nemen...                      

20 mei
Vanmorgen uiteraard om 05.00 uur wakker. Langzaam maar zeker opgestaan, en om 07.00 uur wezen winkelen bij Wall-mart. Alvast wat drinken ed ingeslagen voor de komende dagen. Om ongeveer 07.30 onderweg naar Denalli National Park. Ik heb ditmaal geen cruisecontrol, dus ik moet zelf gas geven. Geen Cd speler, en geen electrische ramen. Maar in Anchorage hoef ik niet te sturen, zo'n diepe sporen zitten er in de weg. Volgens Bram (tomtom) is het vandaag zo'n 9 uur rijden. Ja,ja, dus niet. Om klokslag 5 over 12 reed ik Denalli National Park binnen. Beetje extra gas geven kan geen kwaad, er is toch niets op de weg, behalve een Moose zo nu en dan. De wegen hier zijn af en toe wel heel slecht. Onderweg nog door Houston heen gereden. Das 2x gas geven en lijkt in zijn geheel niet op z'n grote broer in Texas. Nog een Iglo gezien met 4 verdiepingen.
Via de zuidkant heb je een schitterend gezicht op de Alaska Range, met als hoogste piek Mount mc Kinley, tevens de hoogste berg van de USA.
Mijn reservering voor een bustour omgewisseld, en vervolgens lekker een uurtje in de zon zitten wachten. Wat foto's gemaakt van een Moose die momenteel rond het visitor centre rondhangt.
Om 14.00 uur vertrokken voor een 6 tot 8 uur durende bustour, iets anders is er momenteel niet. Eindpunt van deze tour is Toklat river, zo'n 54 mijl het park in.
Ik heb samen met 2 andere dames de achterbank, en vrijwel direct nadat we aanrijden, komen we een Moose met 2 kleintjes tegen. Vervolgens rijden we een behoorlijk stuk het park alvorens we de 1e beer spotten. Wel zo'n 100 meter ver, maar het is een echte grizzly. Omdat de chauffeur na een tijdje wil kijken of ie verderop een nog beter zicht heeft op die beer, een stukje doorgereden. Daar aangekomen, merkt de chauffeur op, dat het eigenlijk niet normaal is, dat deze grizzly op zijn rug is gaan liggen, want dat doen ze eigenlijk alleen, als ze jongen hebben... En voila opeens zien we 2 hele kleine beertjes boven het gras uitsteken!!!
Via verschillende bergpassen, zijn we uiteindelijk naar ons eindpunt gereden. Het park is vanaf vandaag totaan deze stop open. Onderweg nog een vos, diverse Caribou, Moose, Dallsheep, Marmotten ed gezien. Ook de statebird van Alaska gezien de Willow Ptarmigan, of te wel de Alaska kip. Want ten eerste kan bijna niemand de naam uitspreken, en ten 2e lijkt ie eigenlijk ook wel op een kip.
Vrijwel direct nadat we begonnen waren aan onze terugreis, horen we een flinke klap aan de achterzijde van de bus.  De Turbo van de bus is kapot. We hebben amper power, en we moeten wel 2 bergpassen over. Een rescue bus sturen om ons op te pikken in Toklat duurt meer dan 2 uur, en aangezien het al 19.00 uur is geweest en we nog steeds vooruit gaan, blijven we rijden. Een rescue bus is al onderweg, en zal ons ongeveer halverwege oppikken. Met een vaartje van een kilometer of 10 richting door gereden. De alarmen die afgingen, konden we op de achterbank horen. Doordat we nu zo langzaam reden hadden we wel nog meer tijd om wildlife te spotten. En warempel, omdat er iemand een paar Caribous zag, gestopt. Maar zo'n 30 meter verder waren 3 grizzly's te zien aan de andere kant van de rivier.
Uiteindelijk bijna stapvoets (ging net, lopend was sneller) over de bergpassen heen gereden, naar de plaats waar onze rescue bus zou komen. Die kwam vrijwel direct nadat we eraan kwamen ook aangereden. Hierna was het nog een uur totdat we terug bij het visitorscentre waren. De bustour doet ook hotel pick-ups zodat we met 5-en bij de parkeerplaats zijn uitgestapt. Ik loop gezamelijk met een ander stel naar mijn auto, die langs die van hun stond geparkeerd. Omdat die lui al in een hotel zitten, rijden ze direct weg. Ik moet ff Bram aanzetten, en ondertussen rijden mijn buren weg. Ik ben dus nog als enige op de parkeerplaats... Als ik de auto probeer te starten, gebeurt er niets. Nog een keer geprobeerd....niets. Alle lampjes op het dashboard knipperen, de versnelling zit geblokkeerd.... niets. Sta je dan in je uppie in een gesloten park, in de middel of nowhere, om 10 uur s'avonds.... Nu wordt het wel niet donker, maarja je zit wel in beren gebied..
Dan maar met Alamo (verhuurder) bellen. Van alles geprobeerd, maar de auto doet niets meer. Ik heb verlichting, de radio werkt, maar starten.... Niks dus. Met de hand de versnelling van de auto losgemaakt. niets...
Na 3 kwartier aan de telefoon en diverse pogingen om te starten, besluit Alamo een vervangende auto vanuit Anchorage te sturen dat duurt echter wel zo'n 7 uur...
Maar ze wilden me toch niet de nacht in de auto doorlaten brengen en een sleepdienst was al onderweg vanuit Nenanana, maar das wel 100 km hiervandaan. Of te wel anderhalf uur rijden. Gezellig in je uppie in park waar beren leven!!! Gelukkig wordt het momenteel niet donker in Alaska, maar nog wel koud. Ondertussen alvast alle zaken die los in auto liggen in mijn koffers gepakt, zodat ik direct mijn auto leeg kan laden, als ik bij mijn Hotel ben. Die waren ondertussen ook door Alamo gewaarschuwd en mijn sleutel lag klaar in de Keybox bij de receptie. Ik was ondertussen ook al gebeld door de telefoniste van het sleepbedrijf. Ook die maakte zich zorgen, over het feit dat ik in mijn uppie in het park zat. Toch leuk van onze chauffeur die we die middag hadden, dat ie verteld had, dat de grizzly's gewoon over de parkeerplaats lopen!!!
Ondertussen had ik wel een groter probleem. Ik moest gruwelijk p..pen, en de wc's waren zo'n 200 meter verder. Wat doe je dan... Na lang wikken en wegen, besloten om vlug uit de auto in de struiken te gaan zitten. 
Tussen de muscito's door. Of ze steken echt niet, of ze moeten me niet. Maar ik kan gewoon in mijn nakie door Alaska heen. Ik ben dus niet 1x gestoken.
Om 00.15, uur komt de Sleepwagen eindelijk aan gereden. Nog nooit zo blij geweest om een vreemde kerel te zien. Toch raar, je zit in principe veilig in je auto, maar er lopen ook beren rond.... Dus je zit wel continue om je heen te kijken of er ergens eentje ziet, en of je ergens iets hoort.
Mr A.p. Mc Donald, heeft de Chevy netjes op de sleepauto getrokken en vervolgens zijn we naar mijn hotel gereden. Rond 01.00 uur waren we bij mijn hotel. Alvast alles uit de auto gehaald, en de sleutel in het dashbord kastje gedaan. Ik mocht de auto gewoon open laten, want zeg nu eerlijk, je kunt er toch niet mee weg rijden.
Volgens mij is ook de helft van het hotel wakker geworden van de sleepauto...

Donderdag 21 mei
Om 06.00 uur ben  ik en ik denk ook de rest van het hotel wakker geworden van de sleepdienst nummer 2 vanuit Anchorage (6uur rijden en hij moet ook nog terug..)  De nieuwe huurauto is gearriveerd . Een bronskleurige, maar nu een Dodge Caliber, mét cruisecontrol, electrische ramen (had die andere ook niet), cd speler, maar wel maatje slagschip, een nog grotere dus.
Die cd speler is wel makkelijk.  Want in de bergen, das zo ongeveer de hele route tussen Anchorage en Denalli heb je geen radio ontvangst. En normaal zegt Bram (tomtom) soms ook nog iets (keer om), maar ja 350 mijl rechtdoor... Op een bepaald moment heb ik zelf maar zitten zingen.
Ik hoor zondag wel in Anchorage wat het probleem was met de auto, en of ik de sleep kosten moet betalen (verzekeringswerk in Nederland). Is het een probleem,wat ik heb veroorzaakt,dan moet ik de sleepkosten betalen (uiteindelijk terugvorderen in Nederland), is het hun probleem. betalen zij de kosten. Maar zoals het ernaar uitziet, was er iets mis met de start onderbreking, die werkte te goed.
Net zoals de telefoonkosten...die rekening komt ook wel.
Zit nu in de receptie te internetten en ga zo direct douchen en dan op weg naar Fairbanks.

Ben terug uit Fairbanks. De auto heeft het goed gedaan vandaag. Heb alleen nu een auto, waarvan ik niet kan zien, waar ie aan de voorkant begint, en waar dat ie aan de achterkant eindigt...
Nog steeds geen wifi, dus ook nu geen foto's erbij. Vanmorgen allereerst naar Fairbanks gereden. Volgens Bram (tomtom) zeker 4 uur.... Niet dus; met stops erbij, ongeveer 2,5 uur. Allereerst maar naar het centrum van Fairbanks gereden, althans geprobeerd. Bram stuurde me alle kanten op, behalve de goede. Aangezien ik ondertussen op de weg naar Fox was uitgekomen, toch maar eerst naar de Alaskan Pipeline gereden. De oliepijplijn, die vanaf de Artic Ocean dwars door Alaska heen loopt, is boven de grond aangelegd. Dit omdat ze in Alaska niet ver, of helemaal niet de grond in kunnen, vanwege de permafrost (grond is continue bevroren). Terug naar Fairbanks. en wederom had Bram niet zo'n heldere momenten, dus toch maar gevraagd bij de benzinepomp, waar het centrum was. Vervolgens ben ik doorgereden naar North Pole. Een plaatsje ongeveer een 20 minuten vanaf Fairbanks. Zoals de naam al doet vermoeden, zijn hier heel veel dingen vernoemd, en zien ze eruit, als op de noordpool. Want wie woont daar; de Kerstman. Dus de straten hebben lantarenpalen in de vorm van sugarcanes (rood met witte zuurstokken). De palen van de bus hokjes, zelfs de paal van Mc Donalds met de grote M erop, wit met rode strepen!!! De straatnamen zijn ook allemaal gerefereerd aan de kerstman. En uiteraard heeft hij daar ook zijn huis. Als je wilt weten, wat zijn rendieren doen in de zomer; die staan bij het huis van de kerstman in North Pole - Alaska... De kerstman was vandaag niet aanwezig, maar normaal loopt ie dus daar ook nog rond....
Hierna op mijn gemak terug gereden naar richting hotel. Nog ff gestopt bij het sleepbedrijf, wat me gisteren gered heeft uit Denali National park. Dat ligt net na het dorpje Nenanana. Nog ff een indruk opgedaan van downtown Healy. De plaats waar mijn hotel ligt... Een stuk of 4 hotels, en dat was het eigenlijk... Niets dus.
Nog ff richting de ingang van Denali National Park gereden, om te winkelen, en eindelijk eens fatsoenlijk kunnen eten. Dat was er gisteren en eergisteren een beetje bij in geschoten.

Morgen terug richting Anchorage, om door te rijden richting het Kenai peninsula. Een schiereiland ten zuiden van Anchorage.

Ik heb eindelijk internet op mijn laptop, maar vraag niet hoe! Blijkbaar was de wifi vanaf vanmiddag weer beschikbaar, maar ik had nog steeds geen verbinding, kon hun netwerk niet eens oppikken. Heb de laptop opgepakt en ben gaan wandelen door de kamer. Ik heb net voorbij mijn voordeur verbinding. Dus ik lig nu half in de deur opening, half buiten (begint frisjes te worden om 23.00 uur), te internetten...
Zodra ik de laptop naar binnen haal ben ik de verbinding kwijt, terwijl de receptie, waar het signaal vandaan komt zo'n kleine 15 meter hier vandaan is. Kan nu wel meteen in de gaten houden, of er geen beren aankomen. Er loopt er hier nl eentje in de buurt rond.

vrijdag 22 mei
Vanmorgen pas om iets voor 9-en wakker. Das laat voor mij. Ga vandaag terug richting Anchorage. Einddoel is Girdwood, een gehucht, zo'n 40 mijl voorbij Anchorage. Het enige wat ik vandaag in de gaten moet houden, is de benzinestations. Of eigenlijk het gebrek hieraan (geldt dus ook voor wc's!!!). Zover ik me kan herrineren, zal ik er de 1e 250 mijl ongeveer 1 á 2 tegen komen. Zo'n 80 mijl na Denali National Park zal ik de 1e ongeveer tegen komen, waar ik ook gelijk moet tanken, om zeker totaan Anchorage door te kunnen rijden. Volgens Bram is het vandaag zo'n 9 uur rijden. Maar Bram zit er de laatste dagen qua tijd steeds flink langs, dus ik schat zo'n 5 uur tot aan Anchorage, en dan nog een klein uurtje totaan Girdwood.
Vertrokken om 10.00 uur Inclusief diverse stops, ontbijt en lunch, rijd ik om ongeveer 15.00 uur me vast in de file in Anchorage; wegwerkzaamheden. Langzaam maar zeker, kom ik op de weg naar Girdwood uit. Dit is de weg langs Turnagain arm (water) richting het Kenai Peninsula.
Bij mijn hotel zit ook een kabelbaan, waarmee je naar de top van Mount Alyaska kunt. Uitzicht schijnt schitterend te zijn. Zo rond 16.00 uur ben ik vlakbij Girdwood, maar omdat het begint te regenen door gereden richting het Alaskan Wildlife Centre. Het heeft nu toch geen nut om boven op een berg te gaan staan. Kan tijdens het rijden regelmatig niet eens zien, waar de bergen eindigen en waar de wolken beginnen.
Bij het wildlife centre worden dieren opgevangen, die meestal als jonkie, alleen ergens in Alaska gevonden worden. Deze dieren kunnen echter nadien niet meer terug het wild in, omdat ze niet weten, hoe ze moeten overleven. Deze dieren krijgen hier de ruimte om te leven.
Oa een x-aantal beren, bruine en zwarte, Caribous, bisons, Elanden, musk ossen worden hier op gevangen.
De bruine beren zijn niet te zien (of ontsnapt), maar de zwarte beren zitten wel in het zicht.
Dus toch nog een paar beren van dichtbij kunnen zien in Alaska.
Na het Wildlife centre, de weg over gestoken naar Portage lake, een gletsjer meer.
Hier is het flink frisjes,  de ijsbergen liggen hier nog vast gevroren.
Na Portage lake richting mijn hotel gereden in Girdwood. Koffers op de hotelkamer gezet, en direct het trammetje naar de top van Mount Alyaska genomen. Hier was het overigens warmer dan bij Portage Lake.
Vanavond eens een keertje vroeg naar bed, morgen vroeg opstaan. Moet om 10.30 uur in Seward zijn, das zo'n 2 uur rijden vanaf hier. Ga een boottocht maken in het Kenai National Park.

zaterdag 23 mei
Vanmorgen om 7 uur eruit, om om half 8 aan te rijden naar Seward. Vandaag walvissen kijken, althans dat hoop ik. Tis zo'n 2 uur rijden, en het lucht is zwaarbewolkt. Er is sneeuw voorspeld voor vandaag.
Om half 10 ben ik inderdaad bij Seward. En omdat ik nog ruim een uur heb voordat ik me moet melden voor de boot, de afslag gepakt naar naar Exit Glacier, dat is het enige stuk van Kenai National Park, waar je met de auto naar toe kan. De rest moet je met de boot doen. Dat andere stuk ga ik later op de dag met de boot doen.
Bij aankomst geïnformeerd naar de loopafstand totaan Exit Glacier. Volgens de park ranger zo'n 3 kwartier heen en terug. Dat kan ik beter na afloop van de boottour doen.
Verder gereden naar de haven van Seward,om me te melden voor de boottocht. 6 uur lang op een boot... maar andere tochten hebben ze momenteel niet. Het water in en buiten de haven is lekker rustig. De zon zal wel niet gaan schijnen vandaag, maar dat geeft niet.
In het kantoor van Kenai Fjords, wordt ik direct gewezen op slechte weersomstandigheden. Hoezo, het water is toch rustig!!! Blijkbaar ligt de haven van Seward heel beschut, maar zodra je resurrection bay uit vaart wordt het minder plezierig. Er worden golven voorspeld van 6 meter hoog. Dat is geen probleem voor de boot, maar niet erg leuk voor ons.
We hadden de keuze, of ons geld terug, of op een andere dag gaan, of het risico nemen en meegaan. De kapitein zou dan afhankelijk van de golven besluiten, of we de hele tour zouden doen, of een alternatieve route zouden volgen...
Ik denk dat we een kleine 10 minuten aan het varen waren, toen de golven al flink hoog werden. Foto's maken werd nu al zeer lastig, en al vrij vlug heeft de kapitein besloten, een alternatieve route te volgen. Das jammer, nu kunnen we de gletsjers ed dus niet zien. Door de hoge golven, is het ook zeer moeilijk om walvissen en orka's te spotten, maar de kapitein bleef hoop houden. Ik niet, ik ben van het bovenste buitendek, toch maar beneden binnen gaan zitten. Boven werd je echt alle kanten op gegooid. Ook was het er ondertussen door de regen en sneeuw niet warmer op geworden. Al schommelend de andere kant van de baai bereikt, vanaf waar we langzaam maar zeker terug gaan varen. En opeens, ...een walvis. Jammer voor ons, maar we zagen hem pas toen ie onderwater dook. Kapitein heeft de achtervolging ingezet, en ja hoor;  vlak bij de boot kwam hij wederom boven. En na een keer of zes, ademhalen, komt eindelijk z'n flipper omhoog. En weg is ie. Eindelijk eens een keer een walvis gezien, die z'n flipper om hoog doet...
Hierna lekker warm beneden deks, nog een half uurtje liggen pitten.
Na terugkomst in de haven nog 50 dollar terug gekregen, omdat we niet de oorspronkelijke tour hadden gehad.
Hierna terug gereden naar Exit glacier, en vol goede moed begonnen aan de wandeling naar de gletsjer. Mocht ik een beer tegenkomen, moet ik lawaai maken, volgens de park ranger. Maar om nu ruim een uur al tegen mezelf pratend, te gaan wandelen, zie ik niet zitten. Maar ik heb een ideetje, ik heb mijn mp3 speler op de telefoon aangezet, en lekker naar de muziek luisterend naar de gletsjer gelopen. Onderweg regelmatig hopen berenstront, op het pad tegen gekomen, maar geen beer gezien.
Via een illegale route naar de zijkant van de gletsjer gelopen, om vervolgens terug te wandelen naar de auto.
Vanaf hier is het nog 2 uur rijden naar Soldotna, voor mijn overnachting.
Nog ff doorgereden naar Kenai, om over de Cook inlet, mount Redoubt te kunnen zien, maar die ligt in zijn geheel in de wolken. Morgenvroeg nog maar eens proberen.
Bert en Michael zijn ondertussen ook in Alaska gearriveerd. Ze zitten nu in Anchorage. Ik zie ze morgen.

Zondag 24 mei
Vanmorgen om een uur of 9 weggereden bij mijn hotel in Soldotna. Niet direct richting Anchorage, maar nog ff richting Kenai, richting de Cook Inlet, kijken of Mount Redoubt deze keer wel zichtbaar was. Nu waren wel alle bergen en vulkanen zichtbaar aan de andere kant van de Cook Inlet. Maar welke nu ook weer Mt Redoubt was....
Na ontbijt doorgereden richting Anchorage. Zo'n kleine 3 uur rijden. Ik denk dat ik ongeveer een uurtje gereden had, toen een 50 meter voor me plotseling een auto of 3 vol in de remmen gingen. Grappemakers dacht ik nog. Je kunt hier nergens inhalen, ook niet via de berm, want die is er niet, en nu gaan zij stil staan... Maar opeens zag ik waarom ze stopten. Aan de andere kant van de rijbaan, zat in het gras een Grizzly beer. Rustig ben ik al foto's makend, voor bij de beer gereden. Die was deze keer toch wel heel dichtbij. Anyway op mijn gemak langs Turnagain Arm terug naar Anchorage gereden. Om kwart over 12 was ik bij het hotel. Bert en Michael waren hier al. Ff de auto alvast een heel eind leeg gemaakt, om vervolgens samen met Bert en Michael richting Wildberry Park te rijden. Hier zou een Inuksuk (navigatie systeem voor de Eskimo's) staan.
Bert en Michael, wilden ook nog wat anders zien, dan alleen Anchorage. Aangezien ik de huurauto nog had tot 20.00 uur, en de benzinetank nog half vol was. Besloten richting Glennallen te rijden. Das ten noordoosten van Anchorage. Naar het zuiden gaan we morgen met de trein, en dat had ik al gezien. Het Noordwesten was ik ook al geweest, maar op de weg richting Glennallen, was ik nog niet geweest. Ruim een anderhalf uur met hun richting Glennallen gereden. Hebben ze alvast wat van het binnenland van Alaska gezien.
Ze wilden ook graag een Moose zien, helaas, maar ditmaal liep er geen een op / langs de weg.
Alvast wat nieuwe Levis ingeslagen, hoeven mijn spijkerbroeken niet uitgewassen te worden. En kunnen de oude direct het vuilnisvat in.
Morgen om 07.00 opstaan. we moeten om 10.00 uur met de trein mee naar Whittier. Vanaf morgen gaan we cruisen, zal mij benieuwen, 8 dagen op een boot...
Zit momenteel in de Clarion Hotel in Anchorage. Leuk hotel, grote kamer, met apart zitgedeelte, maar een airco zou hier geen overbodige luxe zijn. Tis hier bloedheet.
Nog bij de autoverhuurder (Alamo) geïnformeerd, wat het probleem met de 1e huurauto was. Dat wisten ze niet, maar heb een telefoonnummer gekregen, van iemand die het wel zou weten.

Maandag 25 mei
Vanmorgen vroeg om 07.00 uur opgestaan, om op tijd te kunnen vertrekken richting de trein, die ons naar Whittier zal brengen. Bij het station, worden direct de koffers ingecheckt (lees apart gezet). Deze zien we pas weer, als we aan boord van het schip zijn.
Zeer langzame treinreis langs Turnagain arm naar de tunnel die ons naar Whittier zal brengen.

We zitten vooraan, boven in een dubbeldekker trein, en hebben dus vrij zicht.
Ik heb dit stuk al gereden, dus voor mij de ideale tijd, om aan mijn fotoalbums te beginnen.

Na ongeveer 2 uur rijden we de tunnel voor Whittier in. Maar goed, dat er van de week niet naar toe ben gereden. Er is niet eens een treinstation, er zijn ongeveer 5 winkeltjes, 3 eettentjes, en de haven. Welcome to Whittier; niets…

Ons schip, de Coral Princess, steekt ruim boven de andere bootjes in de haven uit.

Ff gelunched in Whittier en wat rondgelopen, alvorens we gingen in checken. Na de check-in, de security check, doorgelopen naar onze kamer. Checkin was vandaag een uurtje later, vanwege extra schoonmaak werkzaamheden. Blijkbaar, was er weer een flinke uitbraak geweest van het Norovirus (48-uurs diaree), op de afgelopen cruise.
We hebben trouwens in Anchorage, nog een gezondheidsverklaring moeten in vullen. Of we koorts hadden /  verkouden waren (mexicaanse griep), of we diaree hadden (norovirus). De 1e is slechts een rokershoestje en de 2e tsja mijn 48 uur is bijna om…Op papier, waren we dus alle drie kerngezond.
We zitten op dek 5, het zelfde dek, waar je aan boord komt, en waar in ieder geval bij uitzondering vanavond gegeten zal worden. We hebben geen dresscode vanavond… Jippie. Officieel, smart casual vanavond. Maar onze koffers zijn er nog niet, en het kan best zijn, dat deze pas ruim na vertrek uit de haven naar de hut gebracht worden…

Vanavond moeten we 1e zitting, of te wel om half 6 eten. De rest van de dagen hebben we anytime dining. We hebben al het een en ander onderzocht op het schip. We zijn tot op de 15e verdieping geweest, daar zit oa een zonnedek, tenniscourt en heel belangrijk, een rookgedeelte. Vanaf daar kun je weer naar het Lido dek lopen, daar zitten 3 zwembaden, en een paar spa’s. Waarvan alleen het grote bad buiten gevuld met water is. Het binnenzwembad en kinderbadje staan (nog) leeg. Alvast een kijkje genomen in de Theaters (2 stuks). Volgens mij, wordt Titanic de musical niet opgevoerd tijdens deze trip Het weer is heerlijk warm, dus ook nog ff buiten naar de Puffins (vogeltjes) zitten kijken.

Ondertussen was ook het derde bed in de hut, zichtbaar. Dat waren ze blijkbaar vergeten. Vanavond om 21.00 uur vertrekken we hier uit de haven. De komende 2 dagen is alleen maar varen, door Glacier bay en college Fjord. Pas in Skagway, zullen we weer voor de eerste keer voet aan landzetten.
We hebben al kennis gemaakt met Mihai, onze steward voor deze cruise.

Om ong 19.00 uur komt er safety drill. Of te wel, inclusief reddingsvest om 19.00 melden op dek 7, verzamelplaats C. Zwembroek was (nog) niet nodig.

Zojuist wezen eten, in het Bordeaux restaurant.
Niet om 19.00 uur, maar om 20.00 uur, gaat het alarm af voor de safety drill. Reddingsvest mee, en 2 trappen op, naar dek 7. Daar krijgen we vervolgens tekst en uitleg, over het hoe en wat, en mogen vervolgens het reddingsvest aan doen. Iedereen geslaagd, dus we konden terug de hut. Om iets over 9-en varen we eindelijk weg bij Whittier…

Dinsdag 26 mei
s’Nachts regelmatig gecheckt, hoe laat het was. We zouden nl om 06.00 uur de College Fjord in varen. Hier liggen een x-aantal gletsjers, en op het einde de grote Harvard glacier. De boot vaart bijna tot aan het einde van het fjord, om vervolgens, een hele ronde te draaien, zodat én iedereen een de hele fjord kan zien, én de boot om kan draaien, om het fjord weer uit te varen. Om iets over 7 was ik wakker, en ben ik vlug naar buiten, naar het zonnedek (15e verdieping) gegaan. Op m’n gemak lekker in het zonnetje naar de gletsjers staan te kijken. Ondertussen waren zowel Michael als Bert ook gearriveerd, op het zonnedek. De afspraak is nu, dat als ze me kwijt zijn, ik of op het zonnedek lekker buiten in het zonnetje in het rokersgedeelte zit (of lig). Of bij slecht weer, zit ik in de Churchill lounge in de plaza op 7 hoog.
Ik heb lekker op een bedje in de zon naar de gletsjers ed liggen kijken. Of te wel, ik ga 8 dagen Whale watchen vanaf het zonnedek.
De heren wilden naar de linedance les. Daar hebben we een uurtje zitten kijken, naar alle bejaarden die een poging deden te linedancen. Aangezien we nu toch op de oudjes tour waren, gelijk maar loten gekocht voor de Bingo!!! Niets gewonnen.
Na de Bingo, weer lekker op het zonnedek gelegen, het zonnetje scheen heerlijk. De heren wilden graag naar de merengue dansles. Heel mooi, als ik maar niet mee hoef. Ik heb nog lekker wat liggen whale watchen (niets doen op een zonnebed), totdat het toch wel frisjes begon te worden.
Via de Prince William Sound, zijn we nu op weg naar Glacier bay National Park. We varen nu met aan de ene kant Alaska en aan de andere kant open zee. Ondanks dat het water bijna vlak is, schommelt de boot behoorlijk. De zon is nu ook weg, en dat maakt het nu toch wel frisjes buiten. Nog even naar de kunst veiling wezen kijken. Er gaan schilderijen weg van 3000 dollar… Of het niets is. Gratis champagne daar. Linkerhand op steken voor champagne, rechterhand op steken om te bieden. Michael is maar boven op zijn handen gaan zitten, om niet toch per ongeluk te bieden…
Nog ff ons geluk getest in het Casino, ook hier helaas…
De hele dag door kun je hier iets doen, verschillende danslessen, shuffleboard, bloemschikken, afternoon tea’s , voor iedereen is hier wel iets.

Vanavond is er een dresscode voor het diner. Formal, dus de heren in pak, dames op chic. Wij hebben in het buffet restaurant gegeten, daar was het lekker rustig.
De heren zijn nu naar een show, kan ik eens een keertje wat aan mijn foto’s doen.
Het enige vervelende is hier, is dat onze Steward; Mihau uit Roemenië, iedere keer als wij de hut verlaten, de bedden recht trekt, prullenbakken leegmaakt enz. Mijn bed, komt uit het plafond, en iedere keer bergt Mihau, mijn bed weer op. Tig keer per dag, hebben we post. Over wat er allemaal te doen is, info over de volgende dag, douane info, ect. Chocolaatjes op de kussens voor het slapen gaan.
In de restaurants is het nog steeds geen zelfbediening, ivm het Norovirus. Bij het ontbijt, mogen we niets aanraken, behalve ons bord dan. Alles wordt opgeschept voor je, ook met het avond eten bij het buffet. Zelfs overdag mag je nog geen Ketchupfles zelf op pakken. Plus het feit, dat er overal wel iemand met des infectiemiddel  klaar staat bij de ingang. Blijkbaar zijn zo’n 60 mensen ziek geweest, op de route Vancouver – Whittier. Een deel van die mensen reist overigens weer met de zelfde boot terug. Daarom mochten we gisteren ook pas om 14.00 uur aan boord, ipv 13.00 uur. Er is extra schoongemaakt, een poging het virus weg te poetsen.
Ik heb ondertussen geen besef van tijd meer. We hebben een binnenhut, dus geen raam om naar buiten te kijken. Maar ook dan, of het 20.00 uur is of 01.00 uur, het daglicht is het hetzelfde. Het wordt maar niet donker.

Woensdag 27 mei

Tijdens het ontbijt een walvis gezien; niet  in het buffet, maar gewoon in het water.

Vandaag om ongeveer 10.00 uur 2 parkrangers opgepikt bij de ingang van Glacier bay National Park. Deze blijven tot vanavond 20.00 uur aan boord.
Allereerst varen we richting de meest noordelijke gletsjer van dit park; de Marjorie glacier. Deze gletsjer beweegt met een snelheid van zo’n meter per dag. We staan op dek 15, en de gletsjer steekt nog een behoorlijk eind boven het schip uit. Hij kraakt ook behoorlijk, en met grote regelmaat vallen er stukken van de gletsjer in het water. Het is dat we een grote boot hebben, maar er komen grote golven af en toe op het schip af.

Hierna zijn we doorgevaren naar een andere gletsjer, kan ff niet meer op de naam komen. Deze beweegt maar een paar cm per dag. Slechts 1x is een flink stuk hiervan in het water gekomen.

Onderweg nog 2 beren(volgens de parkranger) gespot, maar dat konden ook wel rotsen zijn, ik kon het verschil niet zien.

Om 20.00 uur de 2 rangers weer in hun bootje gezet, zodat ze terug naar kant konden varen.

Langzaam maar zeker zijn we nu op weg naar de “bewoonde wereld”.

Morgen om 06.00 uur zijn we in Skagway. Hier hebben we een treintrip geboekt over de White Pass Trail naar Yukon (canada). Eindelijk weer vaste grond onder de voeten.

Bij terugkomst in de hut, hebben we weer post; er is vandaag een landverschuiving geweest ergens op het spoor. De tour is gecancelled….Morgenvroeg maar kijken of er iets anders leuks te doen is…

Donderdag 28 mei
Vanmorgen allereerst Martijn maar gefeliciteerd met z’n 6e verjaardag, we hebben eindelijk weer ontvangst op onze mobieltjes, na 2 dagen. We zijn vanmorgen om 06.00 uur Skagway in gevaren. Er liggen overigens nog 3 cruiseschepen meer in de haven. Nog eentje meer van Princess cruises (die vaart de omgekeerde route van ons), en 2 kleinere, de Stellendam van de holland amerika lijn en eentje uit Noorwegen

Na het ontbijt, op ons gemak de stad ingegaan. Onze treinreis naar de Yukon was toch gecancelled, en we konden ook zo vlug geen andere tour vinden, die we ook leuk vonden.

Al wandelend en winkelend door Skagway gegaan. Een dorpje met een kleine 700 inwoners, onstaan tijdens de goldrush. Via dit plaatsje was het de snelste weg naar Dawson, waar veel goud gevonden werd. Alleen moesten ze hier wel tig bergpassen over. Met verplichte bagage er was een lijst wat je minimaal moest meenemen, om de reis te kunnen overleven, over de bergen, door rivieren, van watervallen af. Het was dan wel de kortste route, maar ook dan duurde het zo’n 5 maanden, voordat je in Dawson was.

Toevallig een tourbureautje ingelopen. Deze hadden nog 3 plaatsen op een bustour over de White Pass. Om 13.30 op een busje gestapt, die ons over de White Pass naar Canada zal brengen. Maar we begonnen met een citytour (10 minuten). Het allereerste huis van Skagway staat er nog. Daarna zijn we doorgereden naar het goldrush cemetary. Hier liggen van allerhande ook beruchte figuren uit de goldrush tijd begraven.
Hierna begonnen met onze tocht over de White Pass. Na een klein uurtje weet je ook waarom die zo heet. De weg loopt behoorlijk omhoog, en zodra je bijna op de top bent, is het niets dan sneeuw en ijs. Ook behoorlijk frisjes is het hier. Dit is net na de grens van de USA / Canada.

Vanaf de top terug de USA in gereden. En de zeer steile route naar beneden genomen. Nu had de chauffeur het al de hele tijd over 4 beren, die regelmatig gesignaleerd werden langs de weg. En opeens zagen we ze. Zwarte beren 4 stuks. Moeder beer, met 3 kleintjes. Totaal, 3 zwarte beren, en 1 blonde (angel beer). Zwarte beren, hoeven nl niet persé zwarte te zijn. Het verschil tussen de zwarte beer en de grizzly beer, zit hem uiteraard in de grootte, maar vooral in de schouder partij. De grizzly heeft nl een flinke bult bij zijn schouders / nek.
Na een lookout over de stad, terug gereden naar het centrum, vanwaar we naar de boot zijn terug gewandeld.  

Vrijdag 29 mei

Vanmorgen om 08.00 uur wakker geworden in Juneau, de hoofdstad van Alaska. Het regent…. We hebben ongeveer anderhalf uur, voordat we ons moeten melden voor onze walvissafari. Dus als we willen winkelen, moeten we het nu doen, wat we vertrekken om 16.00 uur alweer richting Ketchikan, en de tour duurt tot 15.30 uur. Maar direct een regenjas gekocht.
Nog een stukje door de stad gewandeld, voordat we ons zijn gaan melden bij de tourdesk van Princess cruises. Met 3 volle bussen, gaan we op weg richting Sitka. Als het zicht goed is, zal onze chauffeur ook nog stoppen bij de Mendelhall Glacier; dus niet.
Bij deze walvissafari, krijgen we ook een deel van ons geld terug, mochten we geen walvis zien. Volgens hun is dat al in geen jaren voorgekomen, maar we wachten af. Het weer is slecht, maar het water bijna vlak. Blijkbaar ideaal weer om walvissen te zien. Nu schijnt het in Juneau zo’n 300 dagen per jaar te regenen, dan snap ik niet, dat mensen hier vrijwillig gaan wonen.
Allereerst spotten we een x-aantal zeeleeuwen, die hier vrij veel voorkomen. Als 2e een paar Bald Eagles. En opeens een walvis, ook deze keer geen geld terug. Blijkbaar was deze in een goede bui, want regelmatig kwam dan weer z’n flipper ophoog, dan weer staart, maar hij ging niet onder. Het bleek nog een jonge Humpback Whale te zijn. Moeder Walvis was ergens in de buurt, maar wel onder water. Ondertussen begint de kleine walvis ook nog uit het water te springen. Tig keer achter elkaar, en dat is vrij uniek, dat walvissen dit doen. Zelfs het personeel van onze boot, had dit eigenlijk nog nooit gezien. Ondertussen was mama walvis ook aangekomen, bij onze boot. Nu kon je pas het verschil in grootte goed zien. Dachten we dat het jonge walvisje al groot was, moeder was zeker 5 keer zo groot.

Nadat ze allebei tegelijker tijd voor een big dive gingen (staartvin omhoog) zijn we doorgevaren op zoek naar de volgende walvis. Je mag walvissen nl niet volgen. Deze zijn beschermde diersoorten, en om ze niet op te jagen, varen alle boten, na 2 big dives, weg bij de bewuste walvis. Ook zorgen ze (hier) ervoor, dat er nooit verschillende boten tegelijker tijd bij een walvis zijn.

Ondertussen op zoek gegaan naar een stuk eiland waar een 100-tal Stellar zeeleeuwen liggen. Ook die zijn beschermd. Maar ondertussen, hadden we alweer een blow van een walvis gezien, dus toch weer richting walvis gevaren. Ook hier na 2 big dives weer vertrokken. Op weg terug naar de haven, nog een andere walvis gespot. Dat waren er dus 4 vandaag. Vooral de jonge walvis was mooi om te zien.
Terug in de haven is het meteen de bussen in, om naar de boot te vertrekken. Onderweg nog langs Sarah Palin’s (gouverneur van Alaska, en vice presidents kandidaat, tijdens de laatste presidentsverkiezingen in de USA) huis gereden.
Terug op de cruiseboot, maar begonnen aan onze afternoon Tea, want we hadden lunch gemist vandaag, vanwege de walvissafari.
Om 20.00 uur gaan eten in de Horizon court. Vanavond is het weer een formele avond, en daar doen wij niet aan. Dus wij gaan op de 14e verdieping van het buffet eten.
We mogen sinds gisteren morgen, weer alles zelf op scheppen, want er waren na vertrek vanuit Whittier, slechts 2 nieuwe gevallen met het Norovirus geconstateerd.
Wel staat er nog steeds iemand met desinfect klaar bij de ingang, en gebruik is verplicht!

De horizon Court is een zelfbedienings restaurant, op de 14e verdieping, vooraan op het schip, met zoals de naam al zegt, helemaal ramen rond om, dus je hebt hier een schitterend uitzicht. Na het eten, nog ff zitten kijken, of we nog walvissen konden spotten.
Na een klein kwartiertje, komt de 1e boven, en de 2e, en de 3e. Uiteindelijk zien we zo’n 8 walvissen voorbij komen. Waarvan er eentje tot 2x toe uit het water springt.
Hierna lekker rustig de avond doorgekomen. Nog naar een veiling van schilderijen geweest (op de handen zitten), en nog wat geld verloren in het casino.
Ben nu in de hut, en we zijn onderweg vanaf Juneau naar Ketchikan. Daar zullen we rond 10.00 uur aankomen. De boot schommelt overigens behoorlijk.

Zaterdag 30 mei
Vanmorgen eerst maar ff het weer wezen checken. Het zonnetje schijnt, dus hopelijk houden we het droog vandaag. Hier regent het maar zo'n 250 dagen per jaar!
Om 10.00 uur arriveren we in Ketchikan, en we zullen om 18.00 uur weer vertrekken. Allereerst maar ff gaan shoppen. Het is niet zo’n groot centrum, maar in dit gebied wonen zo’n 15000 mensen. Allereerst richting Creekstreet gelopen, das de oude rosse buurt van Ketchikan. Alles staat hier op houten palen. Na het winkelen, ff wezen lunchen aan boord van het schip. Om 13.30 richting de dock gelopen, voor onze tour van vanmiddag. Een  Coastal Wildlife cruise. Met 10 anderen gaan we op een klein, maar zeer snel bootje richting 1 van de Inlets die hier in dit gebied zitten. Hopelijk zien we ook wat wildlife. Vol gas gaan we op weg naar de inlet. Schitterend gebied, alleen jammer, dat het wildlife hier niet wil wonen. We hebben wat zeehonden, een hert met jong en wat Bald Eagles gezien, maar dat was het eigenlijk wel. Anyway we hebben heerlijk op ons gemak door deze inlet gevaren, het weer was lekker, en na zo’n 2 uur zijn we terug richting schip gevaren. Net voor we bij de haven zijn, zien we ineens Dall Purpoise, of te wel Free Willy in het Miniatuur. Deze leven in groepen, en gaan pijlsnel door het water heen. Zo’n 3 keer hebben ze zich laten zien, en toen moesten we echt terug naar het schip. Want op 18.00 uur zouden we alweer vertrekken vanuit Ketchikan.
Aan boord maar direct wezen eten in de Horizon Court, tevens uitstekende plaats om walvissen te spotten. Deze avond slechts 2 gezien, waarvan er eentje minuten lang met zijn staart boven het water aan het zwaaien was.
Nog ons geluk geprobeerd in het Casino; donaties welkom op rekening 15.33…

Showtje gekeken in het Princess theatre, gelukkig niet zo slecht als al het overige entertainment, van het entertainment team.

 Zondag 31 mei
Laatste dag aan boord van de Coral Princess. Vandaag is het alleen maar varen, en ergens in de komende nacht zullen we in Vancouver aankomen. Vanaf 07.00 uur morgen mogen we van boord af. Tenminste diegene die willen / moeten en hun koffers zelf kunnen handelen. De rest moet komende avond hun koffers al buiten de hut zetten, deze worden voor hun naar de terminal gebracht. Afhankelijk van welke kleur koffer label je hebt mag je dan van boord af.

Aangezien wij niet gaan zitten wachten, totdat we eindelijk van boord mogen, gaan we om 07.00 uur van boord. Ons hotel zit bij de Cruiseship terminal, dus dat is verder geen probleem.

Vanaf 10.00 uur kunnen we onze huurauto ophalen, en kunnen we nog wat van Vancouver gaan zien.
De Koffers zijn een heel eind gepakt, en momenteel liggen we op het Lido Deck (dek 15) op een sunlouncher lekker in het zonnetje te genieten van het weer. Het is slechts 11 graden, maar het voelt warmer aan. Er zijn zelfs mensen die in badpak liggen te zonnen, maar dat lijkt me toch wel een beetje overdreven. Vanaf vanavond is internet ook niet meer beschikbaar. Dus vanaf morgenavond in Vancouver ga ik proberen zoveel mogelijk de site up-te-daten.

Nadat we blijkbaar de Candeese grens over waren gegaan, hadden we ineens bezoek. Een speedbootje met daarin 3 man, waarvan er 1tje op een trompet het canadeese volkslied aan het spelen was. Dit was eindelijk eens een beetje afleiding, van het luieren op dek 15. Na het canadeese volkslied, volgde vervolgens nog het amerikaanse en het engelse volkslied.

Nog goed nieuws voor mijn vervolg trip in de USA; de Tioga Pass in de Sierra Nevada is open, dat scheelt heeeeeel veeeeeeeeel kilometers.

Maandag 1 juni
We zijn in Vancouver!!! Vanmorgen rond 07.00 uur hebben we aangelegd bij de cruiseship terminal in Vancouver.

We hadden gekozen voor express checkout, dit betekend zelf de koffers van boord halen, ipv dat de crew van Princess cruises dat doet. Om 07.00 uur zouden we van boord mogen, maar we moesten eerst nog verzamelen op een bepaald punt. Alleen was de boot wat aan de late kant, en pas om 07.30 konden de eersten van het schip af. Dit betekende dat de express checkout van 07.30 uur ondertussen ook was gearriveerd, en die moesten in het achterste gedeelte van het schip verzamelen, op het zelfde dek. Of te wel, een georganiseerde puinhoop. Anyway om 07.30 uur zijn we van boord gegaan. Ons hotel zat in het verlengde van de Cruiseship terminal, dus na de douane konden we zo ons hotel Pan Pacific binnen lopen. Gelukkig mochten we direct in onze kamer, nog ff 2 uurtjes de ogen dicht, voordat we onze auto op konden halen, in de parkeergarage van het hotel.
Om iets voor 10-en ons gemeld bij de Alamo autoverhuur. Gratis upgrade gehad, we hebben nu een zwarte Chrysler PT cruiser, modelletje Taxi. Buiten is het ondertussen bloedje heet.
Allereerst Bram ingesteld op een Wallmart in de buurt om wat te shoppen. Daarna direct door naar Capilano Suspention bridge. Een hangbrug tussen 2 bergen in North Vancouver. Bijna 40 dollar entree pp!!! Toe maar... Via de totempalen naar de hangbrug gelopen. Tsja en die wiebelen een beetje, als je er over heen loopt, of niet Michael... Uiteindelijk zijn we toch alle 3 aan de andere kant van de berg uit gekomen. Hier eerst maar eens een stukje door het bos gelopen. Dat werd eigenlijk best wel een heel stuk, want er was eigenlijk maar 1 route. Bert en Michael wilden de treetop walk ook nog doen. Leuk, 2 mensen met hoogtevrees, op een wandeling tussen de bomen op een 20 meter hoogte. Michael heeft het gered tot de 1e boom, daarna is ie terug gerend... Leuk voor Michael, maar we moesten ook nog terug over de hangbrug naar de overzijde. Naar beneden gekeken heeft ie toch maar niet. (was overigens best wel hoog hoor). Na Capilano, doorgereden naar Grouse Mountain, De lookout van Vancouver. Weer 40 dollar pp.!!! Met de kabelbaan naar 1128 meter hoogte. Alweer heel leuk voor Bert en Michael, vooral als je voorbij een pilaar komt, schommelt die bak (je hangt uiteindelijk maar aan een touwtje) behoorlijk. Boven op de berg aangekomen, is het weer overigens nog steeds heel warm. Er ligt nog vollop sneeuw, en op veel plaatsen nog meer dan een meter of 2. Wel lekker koel. Naast diverse restaurantjes en winkeltjes, staat het hier vol met houtsnijwerk. Maar dan wel gemaakt met kettingzagen.

Ook wonen hier permanent 2 grizzly beren, die als jonkie elders in canada gevonden zijn, en niet meer terug in het wild uitgezet konden worden. Ik heb medelijden met degene, die iedere keer na sneeuwval hun leefruimte in moet, om de meters sneeuw, bij het hek weg te houden. Grizzly's houden amper winterslaap nl, en er ligt nog heel veel sneeuw in leefruimte. Slechts ff hebben we 1 van de beren kunnen zien, tussen de sneeuw, ijs en bomen door. Het uitzicht richting Vancouver is minimaal, tis veel te heiïg. Das jammer.
Na Grouse Mountain, doorgereden naar Stanley Park. Das richting ons hotel, het ligt na de Lionsgate brug (brug waar Cruiseschepen, en grote zeeschepen onder door kunnen varen), en er schijnt van alles, te zien / te doen te zijn.
De enige bord naar de afslag Stanley Park, staat op de afslag, dus via de andere kant geprobeert het park in te komen. Eerste stop is de totempalen, die komen we ondertussen steeds meer tegen. Via oa Lady in  Wetsuit!!!, en diverse lookouts, terug richting hotel gereden. Auto staat nu in de parkeergarage (weer 30 dollar extra), van het hotel, world trade centre, cruiseship terminal etc. Alleen vandaag zijn we in Vancouver, morgen vertrekken we al naar Vancouver Island, dus toch maar weer ff wezen winkelen.
Overigens, wie dacht dat Alaska duur was, die is blijkbaar nog nooit in Vancouver geweest.

De nationale parkenpas, die ik van mijn Neef Oscar te leen heb, wordt tot nog toe accepteerd!!!

Dinsdag 2 juni
Vanmorgen weer vroeg uit de veren. Om 11.00 uur moeten we in Tswassen zijn, of te wel op de boot naar Victoria / Vancouver Island. Tis zo'n 40 km, maar aangezien ik nog geen weg heb gezien, waar je harder dan 90 km/uur mag rijden... Kan dit nog wel eens ff gaan duren, reken daar de ochtendspits ook nog bij. Wat verkeer betreft schiet het niet echt op in Vancouver. Meestal 50 km wegen, elke kruising een stoplicht. Is het eindelijk 4 baans, mogen we maar liefst 80 km/uur. Ook het neerzetten van borden op de afslag, vind ik minder geslaagd. Aangezien, Bram toch regelmatig moeite heeft me te vinden tussen de hoge gebouwen.
Anyway, rond half 9 zijn we gaan rijden.  Doordat Bram helemaal van het padje af was, om kwart voor 9 nogmaals langs het hotel gereden. Uiteindelijk op de goede weg uitgekomen, richting Seatle, de amerikaanse grens. Het bord naar de ferrie in Tswassen stond weer eens op de afslag, flink remmen dus. Tis by the way weer ruim 25 graden, en het wordt alleen nog maar warmer de komende dagen.
Onze reservering was voor 11.00 uur, maar aangezien we iets voor 10-en al bij de boot waren, de boot van 10.00 uur genomen. Na een kleine 2 uur, kom je al varend tussen de eilandjes door, aan in Schwartzbay - Vancouver Island.

 Eerste stop is Butchart Gardens. Dit is een uit de hand gelopen hobby, van ene Jennie Butchart. Die is uit verveling, zo'n 100 jaar geleden gaan tuinieren. En heeft uiteindelijk een enorme tuin van tig Hectare aangelegt. Japanse-,  Italiaanse -, rozen-, enz. tuinen. Tevens is deze tuin beroemd om hun afternoon tea. En aangezien we toch nog moesten lunchen, besloten hier een afernoon tea te nemen. Na de afternoon tea, doorgereden naar Victoria, waar we een hotel gereserveerd hebben. Ons hotel ligt lekker centraal, net achter het Empress Hotel, bij de innerharbour van Victoria. Via het Empress hotel, het gemeentehuis, om de haven heen, richting Fishermanns Warf gewandeld. Hier doen ze Walvis safari's, en in dit gebied, zitten veelal Orca's. Maar deze varen niet meer vandaag.
De innerharbour, van Victoria, is niet alleen een haven. Dit is tevens een vliegveld, voor waterviegtuigjes, en er vaart een water taxi. Na het eten, wilden we met  zo'n water taxi mee, alleen was het voor hun eigenlijk einde werktijd. Maar omdat er eentje toch nog wat mensen moest afzetten in Fishermanns Warf, mochten we toch nog mee mogen varen. Hij heeft ons ook nog terug naar de haven gebracht.

Woensdag 3 juni
Vanmorgen rond 9-en vertrokken uit Victoria. Het weer wordt vandaag in ieder geval weer warm, 26 graden voor Victoria. Vandaag naar Tofino, das aan de kant van de Pasific Ocean, dus het weer kan wel eens anders zijn. We hebben een lange rit vandaag voor de boeg. Zo’n 250 km, maar met de wegen hier, kan dat wel ff duren. Na ruim een uur gestopt in Duncan, City of Totems. Eerst bij een native heritage site gestopt, om wat van die palen te bekijken, en over info over de omgeving. Vervolgens het centrum in gereden, om bij het treinstation(netje) de routekaart op te pikken, voor een wandeling door het centrum van Duncan langs alle totempalen. Tis maar een kleine route, maar er staan er behoorlijk wat. Oa ook de grootste totempaal ter wereld, qua omvang dan.
Hierna verder gereden naar Chemainius, weer een klein uurtje verder. Hier staat overigens een thermometer, bij de ingang van het dorp. Het is net 11 uur, en deze geeft nu al 30 graden aan, dit zal weer een heet dagje worden. Dit dorpje ligt van de hoofdweg af (er is maar 1 noord – zuid weg over Vancouver Island) en er was hier dan ook niets te doen. Er kwam hier letterlijk geen hond totdat een jaar of 25 geleden iemand muurschilderingen begon te maken. Sindsdien is dit dorp één grote toeristen attractie. Bijna elke lelijke muur, of lege muur is nu beschilderd. Zelfs het Subway restaurant, is een complete muurschildering.
Na deze stop, doorgereden richting Coombs. Hier is het hele jaar door een soort van country & western markt, en nu komt het; geiten op het dak. De daken van bijna alle winkels zijn gras, en ipv dit te maaien, hebben ze er een x-aantal geiten opgezet. Helaas voor ons, waren deze amper zichtbaar, ook voor die beestje was het heet vandaag.
Volgende stop was de Cathedrale Grove, op de weg naar Tofino, net voor Port Alberni. Een regenwoud met bomen van 100-en jaren oud. Flinke jongens stonden en lagen hier. De wortels van de omgevallen bomen waren vaak meer dan 2 meter hoog.
Hierna door de bossen en bergen heen, richting Tofino gereden. Das letterlijk het einde van weg richting de Pacific kust. Een dorpje met water rondom. Ons Motel ligt aan de binnenzijde van het water, met uitzicht op de haven van Tofino. 2 keer gas geven, een keertje links, een keertje rechts, dan heb je ook alle wegen gehad in Tofino.
Alvast een walvis en een beren safari geboekt voor morgen. In de morgen gaan we met een walvis safari mee, en s’middags met een beer safari. Die laatste kan nu alleen maar s’middags, ivm het feit, dat het laag water moet zijn, om de beren te zien. Anders is nl bijna geen strand, en daar zitten die beesten.

We zitten in Motel Tofino Harbour View, zonder airco... En ook hier is het warm (bij uitzondering ook geen wind) Wezen eten bij Schooners restaurant. Toch maar een kleine portie genomen, want veel honger had ik niet.... Maar goed ook, die kleine porties waren hier toch wel aan de grote kant.

Donderdag 4 juni

Kon gisteren niet op het internet, want ik had blijkbaar een kaart moeten kopen met toegangscode. Toen ik hierom vroeg, bij de receptie, werd me verteld, dat dat eigenlijk ook niet hoefde, want je kon normaal inloggen bij hun op het netwerk. Je moest echter wel de toegangscode weten... En ja, misschien werd het toch wel eens tijd, dat ze die info, in de map met alle info uit het hotel, en omgeving gingen doen... Toch maar niet wezen ontbijten bij Schooners restaurant vanmorgen, aangezien de bediening toch wel erg langzaam was gisteren, en we graag op een normaal tijdstip uit bed wilden komen, en niet een uur vroeger voor ons ontbijt..
Blijkbaar worden momenteel hitte records gebroken aan deze kant van Canada.Tis hier in Tofino bloedheet, en er is geen wind. In Calgary, net voorbij de Rocky Mountains, is anders wel 30 cm sneeuw gevallen vannacht... Normaal heb je hier altijd minimaal een zeebriesje. Dus dat wordt weer ruim 30 graden vandaag. Eerst om 10.00 uur een Walvissafari. In een dichte speedboot, ivm de zon. Ik heb in ieder geval lekker achter, buiten op het dek gezeten. Dat was overigens best wel frisjes na een anderhalf uur vol gas over de zee varen. Maar na de 1e eagle (alweer) op jacht naar de walvissen. De Greywhale zit hier normaal gesproken, alle overige walvissen zijn hier op doortocht naar of het noorden of het zuiden. Na een half uur de 1e Humpback Whale gespot. Maar die liet zich direct ook niet meer zien. Op zoek naar het bewuste beest, nog zo'n 5 dolfijnen gezien. En na wat rond gevaren te hebben, komt er een melding over radio, dat ze er een paar gespot hebben. Er zijn zo'n 5 boten momenteel op de zee, en ze haasten zich allemaal richting de plek waar de bewuste beesten gespot zijn. Dit maal zijn het 3 Orca's die we zien! Deze hadden wel op ons verlanglijstje staan, maar nog niet gezien! Met 5 boten langzaam met de Orca's mee gevaren, totdat het tijd werd, om nog wat anders te gaan spotten. Een heel stuk verder, zagen we inderdaad 2 Humpback Whales. Keertje met de flipper omhoog, en weg zijn ze weer. Hierna rustig terug richting de haven gevaren.
Vanmiddag om 16.00 uur moeten we weer bij deze maatschappij zijn voor onze beersafari, dus nu is het tijd om ff te lunchen en wat rond te kijken in het dorp (je).
Om 16.00 uur ons weer gemeld bij de Ocean Outfitters. Dit maal gaan we met een Zodiac mee. Das een open speedboot. Dit betekend ook, dat we een survival overal aan moeten. Allereerst, omdat we dan opvallen, mochten de beren ons zien, en te 2e mochten we onverwacht een golf verkeerd raken, en we vliegen de boot uit, blijven we ook nog drijven. Of te wel een rode overal, met ingebouwd zwemvest. Heerlijk, als het buiten meer dan 30 graden is. Het eerste uur is het alleen vol gas over de inlet heen, op zoek naar een beer. Het strand waar de afgelopen dagen steeds een beer werd gesignaleerd, was leeg, geen beer. Pas na een uur krijgen we via een andere boot te horen, dat er een beer gezien is. Dus om draaien en vol gas richting het bewuste strandje. Inderdaad op het strand zit een zwarte beer op zijn gemak te eten. Ondertussen zijn er in totaal weer zo'n 5 boten, die naar de beer zitten te kijken. Deze is wel erg dichtbij, maar heeft blijkbaar geen last van ons. Na een half uurtje besloten verder te varen, en nog eenmaal te gaan kijken naar het bewuste strandje waar de afgelopen dagen steeds een beer gespot werd. Weer niets. Ik was al lang blij, dat we weer aan het varen waren, want je kon mijn survival pak wel uitwringen!!! Nog 1x bij de zwarte beer gaan kijken, en toen vervolgens vol gas terug naar de haven. Pak inleveren, en vlug richting de auto, konden we ff opdrogen in de Airco. Het is nu laagtij en dat betekend, dat j