Suriname 2015

   SURINAME 2015

Wanneer ik nu eens een keer naar Suriname kwam, die vraag werd me 3-kwart jaar geleden door mijn nichtje Bianca gesteld. Bianca, destijds geboren in Paramaribo, is sinds een jaar of 2 weer woonachtig in Suriname, samen met man Peter en zoon Tyko.

Nou, als ik tijd heb... Tijd gevonden dus. Samen met 2 nichten van me, Astrid en Patricia (zussen van Bianca) en een vriendin van mijn oudste nicht (Yvonne), met z'n 4-en, gaan we ze opzoeken, en uiteraard ook een stukje van het land zien. Mijn oom, Bianca's vader woont er ook nog ergens, dus die zullen we ongetwijfeld ook gaan zien.

De tickets zijn geboekt, nu nog ff rond de tafel, over het geen wat we willen zien / doen. En in welke volgorde. Bianca woont in Nieuw-Nickerie, de grootste plaats in Suriname, na Paramaribo. Alleen is dat wel 4 uur rijden van Paramaribo, dus ff op en neer zit er niet in. Bovendien zijn de wegen, niet al te fantastisch.

Voor Yvonne en mij is het een eerste kennismaking met Suriname, voor Astrid en Patricia is het een weerzien. In hun jeugd hebben ze hier namelijk een x-aantal jaar gewoond. Via Aruba, zijn ze uiteindelijk zo'n 32 jaar geleden weer in Nederland terecht gekomen.

De eerste stap is gezet, de tickets zijn binnen!

De benodigde inentingen ( je weet maar nooit waar het goed voor is) zijn binnen. Zo langzaam maar zeker, spullen aant verzamelen, voor ons zelf, maar vooral ook om de lokale bevolking een steuntje in de rug te geven. En dat niet alleen, op mijn vraag aan mijn nichtje, wat we voor hun moesten meenemen, kwam het antwoord; een waterpomp voor de boot.... Okey... Das goed. Hij wordt in ieder geval door hun zelf besteld, en in Nederland bezorgd. Hopelijk is ie niet al te groot, dat ie bij een van ons in de handbagage past.... 

Vervoer vanaf ja pengel airport (zanderij) is geregeld, peter komt ons halen (4 uur heen, maar dus ook 4 uur terug). Peter rijd graag, denk ik. 

Ondertussen zijn in Suriname alle subsidies, op elektra enz. verdwenen. Benzine en elektra zijn ineens 3x zo duur geworden....de airco staat nu dus uit bij bianka, zal Astrid leuk vinden. Tsja warm is het er, vies warm zeg maar....

Anyway vlees voor de BBQ is ondertussen ook geregeld, heb ik vernomen. Dachten ze dat er afgelopen week een inbreker op het terrein zat, omdat de honden aansloegen... Nou, die inbreker, dat was een kaaimannetje van een metertje of 2, en dan met de nadruk op was! Het vlees ligt al in de vriezer. De schedel komt in de kast te liggen. En de huid, zal wel een leuk kleedje worden... Ben benieuwd, hoe dat ie smaakt!

Donderdag 22 oktober

Veel te vroeg was het vanmorgen, maar je moet iets, wil je op tijd op Schiphol zijn. Netjes iets voor 6-en zijn. we op het station Den Bosch. Nu nog ff een dik uur zitten! Astrid en Yvonne zijn er al als wij bij vertrekhal 2 aankomen. Ff vlug de koffers inleveren, en dan naar vertrekhal 3 voor onze toeristenkaart. Rond half 9 lopen we met 4 toeristenkaarten rijker en 80 euro armer richting security check en douane. Half uurtje te laat, maar met de belofte, dat we er 8,5 uur over zullen vliegen ipv 9 uur, vertrekken we richting Paramaribo.

Gelukkig nog een kleine 3 uur.... Astrid en ik zijn de turbulentie al ruime tijd zat.... Want das iets wat we al voldoende hebben gehad tijdens deze vlucht!

Na een uur of 5 vliegen, eindelijk geen turbulentie meer. Ff een late snack van de KLM en dan is het voorbereiden voor de landing op Zanderij, of te wel de J A Pengel airport. Alvast een stukje Amazone gezien maw veel groen en kronkelrivieren.

Ff een stukje over het vliegveld lopen, in een steeds warmer aanvoelend Suriname, naar de aankomst hal. Hier in de rij, en ruim 3 kwartier later, hebben we ons stempeltje in het paspoort. Ff de koffer zoeken, want ja de bagageband is te klein voor alle koffers, en aangezien, de douane nog al lang duurt, dan moet je ergens naar toe met alle koffers. Netjes staan bijna alle koffers al langs de bagageband. Nu nog langs een andere korte controle, maar we hebben niets aan te geven... hè Astrid!

Anyway vlug naar buiten, waar Peter en Bianca ons staan op te wachten. Ff passen en meten met de bagage, ff een plek zoeken in het busje, en dan rijden. Met de gehuurde Bombastic bus ruim vier uur rijden over weggetjes naar Nieuw Nickerie. Aan mijn voeten de koelbox met ijs, bier water en cola. Alle ramen open, en lekker zwetend op weg. De airco van deze bus doet het nl niet. Langs hutjes en oerwoud. Rond 9-en zijn we op plaats van bestemming. Zoon Tyko heeft de airco’s een uur geleden al aangezet, zodat we ff kunnen bijkomen. Ff wat eten, drinken en dan langzaam maar zeker toch ons bed maar een opgezocht.

Nog van Peter ff instructies gehad, waar de sleutels liggen, en hoe we in geval van nood naar buiten kunnen. Alle ramen en deuren hebben hier nl tralies er voor.

Vrijdag 23 oktober

Vannacht al een paar keer wakker geworden, begint warm te worden op de slaapkamer. Tegen 5-en de afstandsbediening van de airco gezocht, zodat we nog ff door kunnen slapen.

Na 7-en opgestaan en direct ff de koffers gereorganiseerd, douchen en de veranda op. Vandaag ff een dagje acclimatiseren, lekker rustig aan.

Gelukkig waait t een beetje, dus we zweten ietsje minder, want jezus wat is het warm.

Ik moet vanuit de slaapkamer, via de keuken  naar buiten. En laat de keuken nu net de enige ruimte in huis zijn, die niet gekoeld is. Of te wel, een lekkere 31 graden en nog warmer als er gekookt wordt.

Anyway lekker buiten zitten zweten, met het ontbijt. Nog een stuk door de tuin en om de vijver heen gelopen, deels ook om te kijken of we kaaimannen zagen. Helaas deze ronde alleen de eieren van het laatste nest gezien.

Vandaag komt er bezoek; Ome Mais, of te wel de vader van Bianca, Patricia en Astrid komt op de koffie.

Ondertussen samen met peter naar Jin gereden om sigaretten te halen en ff wat euro’s om te wisselen naar Surinaamse dollars. Jin heeft een barretje en met een winkel. Dit is de stamkroeg van ome mais. Jin is tevens de chauffeur van ome mais; hij is degene die hem naar huis toe brengt mocht ie te veel gedronken hebben. Gelijk ff langs het huis van ome mais gereden, niet ver bij bianka vandaan.

Met z’n 3-en gaan we ff een stukje wandelen in de buurt. Eerst ff richting het einde van de weg waar het huis staat. Maar dit is maar een kort stukje, dus we gaan de hoek om, en gaan een eindje lopen, kijken naar de huizen, planten, bomen ect. In een aangenaam temperatuurtje van een dikke 30 graden in de brandende zon... Mijn hoofd heeft het op de terugweg behoorlijk zwaar. Vlug naar huis, binnen bij de airco zitten, voordat mijn hoofd ontploft...

Om  13.00 uur komt Tyko thuis van school, en die duikt op een bepaald moment toch ff de tuin in om te kijken of dat ie een  kaaiman kan vangen. En dan het liefst moeder kaaiman, die moet nl opgeruimd worden. Kort geleden is er nog een schaap van de buren door haar aangevallen. Al vlug komt Tyko naar boven gelopen, om te zeggen dat ie een kaaiman heeft gespot, en dat ie hem gaat proberen te vangen.

Dus gaan Yvonne, Astrid en ik, gewapend met camera’s mee. Inderdaad aan de overkant van de vijver, zit een kleine kaaiman. Tyko gebruikt een hengel met strop, om het beestje te vangen. En ff later heeft ie inderdaad de kaaiman aan zijn hengel zitten. Naar wat later blijkt, zijn allereerste kaaiman die hij gevangen heeft. Aangezien, er nog een stuk of 29 meer van die kleintjes zitten, en er hier ook honden rondlopen, wordt deze kaaiman door Tyko met zijn kapmes een koppie kleiner gemaakt. Ff een haak erdoor heen, kan die gelijk dienst doen als aas voor de grote kaaiman. Want dat er meer kaaimannen zitten is na het vangen van deze kaaiman wel duidelijk. Op diverse plaatsen is nu het geluid van kaaimannen te horen. Iedereen in de buurt  wil van deze kaaiman af.

Na 3-en gaan we ff de stad in. Want ja, tussen 1 en 3 s'middags gebeurt er weinig in Suriname.

Ff naar het centrum van Nieuw-Nickerie. Naar een winkel met hindoestaanse kleding, een kleurrijk geheel. Nog een paar winkels in de buurt bezocht, om uiteindelijk bij het Regency hotel op het terras ff weer wat vocht aan te vullen, want dat is hier echt bittere noodzaak. Nog op de drempel van een slipper zaak, wordt er voedsel te koop aangeboden, ditmaal was het een levende krab. Iedereen verkoopt hier de vis, krabben en het fruit wat ze zelf niet gebruiken, om geld te verdienen.

Ondertussen hadden we uitzicht op het rondje om het grasveld heen. In Nickerie wordt 3x per week dit stukje afgesloten, zodat er rondjes gelopen of gerent kunnen worden om het grasveld.

 Terug bij huis, gaat Tyko direct kijken of er nog meer kaaimannen zitten in de vijver. Achteraan lichtten 2 rode oogjes op, das een kaaiman. Maar helaas, die laat zich al vlug niet meer zien. Vooraan lichten allen maar groene oogjes op, dat blijken padden te zijn, en die mogen blijven. Morgen een nieuwe ronde, dus nieuwe kansen.

Zaterdag 24 oktober

Vandaag weer vroeg wakker, en vrijwel direct begonnen aan weer een wandelingetje in de buurt. Ditmaal gaan we nog voor zonsopgang rechtsaf een pad tussen de rijstvelden en een rivier door lopen. Blacky de hond, houd ons gezelschap, alhoewel we die ook regelmatig kwijt zijn, als ze weer eens ergens in de struiken verdwijnt. Helaas voor ons, maar de mampieren weten ons al vlug te vinden, of te wel super kleine muggen, ja en die pikken. Gelukkig jeuken ze niet. Er zijn door ons 3-en veel mampieren geplet deze ochtend.

Hierna is het ontbijten en douchen, en gaan we naar de markt. Astrid gaat hier helemaal los. Allemaal smaakjes en lekkernijen uit haar jeugd, worden gekocht. Deze markt is voornamelijk groenten en fruit, en bij de rivier het vis gedeelte.

Ff en bekertje schaafijs, en dan door naar iemand die orchideeën kweekt en verkoopt.... Behalve vandaag dan, want oma is moe, dus er wordt niets verkocht vandaag!

We mogen wel ff rondkijken.

Hierna door naar de zeedijk. Een dijk aangelegd, om Nickerie te beschermen tegen de zee.  Of eigenlijk Nieuw-Nickerie, want het oude Nickerie, die is ondertussen al opgeslokt door de zee.

Vanaf hier kun je trouwens ook illegaal de oversteek maken naar Guyana. Dit is een gedoog zone hiervoor. Voor 20 srd ben je in 15 minuten aan de andere kant van de rivier.

Nog wat koud drinken, voordat we weer de bus in stappen naar huis.

Hier gaan we toch maar binnen bij de airco ff alles uitproberen, wat we gekocht hebben. Een tafel vol, met van alles en nog wat. Nu zit Astrid helemaal te genieten van alles. Alles wordt dan ook geproefd en gegeten.

Peter had belooft wat suikerriet voor ons te kappen, en dat gaat ie ook doen. In de tuin staat een bos suikerriet. Ff proeven dus. Net een stukje zoethout,, maar dat is het niet, want anders had het wel zoethout geheten.

Onder het huis waait t lekker door, en we gaan lekker ff beneden zitten.

Eens in de zoveel tijd komt er hier een lokale jongen langs, die bladeren van de palmbomen kapt, om hiervan zgn Printa bezems maakt. Zeg maar de lokale bezem. Tyko weet ondertussen ook hoe je zo’n bezem moet maken, en gaat dat ff demonstreren. Yvonne had vanmorgen op de markt zo’n bezem gekocht, en nu werd ff voorgedaan hoe dat ze gemaakt worden. In het palmblad loopt een dikke nerf, en die moet je vrij maken, door te scheuren, of eigenlijk te snijden. Uiteindelijk bind je de schoongemaakte nerven bij elkaar, en voila, je hebt een bezem. Ik besluit ook mee te helpen, en al gauw hebben we een flink aantal stengels bij elkaar. Weer een voorbeeld hoe mensen hier leven van de natuur.

Peter gaat ff later ome Mais halen, en met z’n 8-en gaan we naar de “stad” uit eten. We gaan naar een Chinees, Hong Kong 2, die is nl beter  als Honk Kong 1 en Honk Kong 3! Peter besteld van alles, en ff later zitten we lekker met zijn allen te eten. Na het eten gaan rijd Peter door naar de Zeedijk. Hier zit lounge café zeedijk, met overdag zicht op de rivier. Nu op een groot zwart gat.  Ff hier nog een afzakkertje pakken, voordat we richting huis gaan. Peter en Bianka kennen de eigenaar, en uiteraard nog wat andere mensen.

Plots komt er een surinaamse jongen aan gelopen, die naar Peter en Bianka loopt. Wat blijkt, deze jongen heeft als bijnaam Damaru, of te wel die jongen die in Nederland in de top 40 heeft gestaan.  Samen met Jan Smit heeft Damaru het nummer tuintje in mijn hart gezongen. Uiteraard moeten de dames met hem op de foto. En als even later Astrid en Yvonne gaan dansen, komt de aap uit de mouw. Dit is helemaal Damaru niet, maar ze noemen hem expres zo, als geintje. En het leuke is, hij speelt het spelletje ook gewoon mee.

Op de terugreis zijn Astrid en Yvonne er nog helemaal vol van, dat ze Damaru hebben gezien. En het is dan ook best druk zo op de achterbank van het busje. Tyko, Bianca en ik hebben de M&M waaiers meegenomen, welke lichtjes op de fanbladen hebben zitten. Daar kun je leuke licht effecten mee maken zo in het donker.

Ff langs het huis van ome Mais, om hem af te zetten, en dan wij zelf terug naar huis.

Nog ff nakletsen over van alles en nog wat, en uiteraard moet op de tv, het YouTube kanaal aan. Natuurlijk moet de videoclip van Damaru met tuintje in mijn hart afgespeeld worden. Nog steeds hebben de dames niets in de gaten. En de opmerking over dat zijn haar in de clip beter zit, is toch wel humor. Ondertussen stuur ik wat foto’s door naar de suriname app, en ondanks dat ze nu toch echt kunnen zien, dat de jongen van vanavond echt niet op Damaru lijkt, zijn ze nog steeds in de veronderstelling, dat ze vanavond de echte Damaru hebben gezien. Prachtig!

Langzaam maar zeker verdwijnt de een na de ander naar bed, en voordat we het weten, is het alweer 03.00 uur, tijd om mijn bedje op te gaan zoeken.

Zondag 25 oktober

Om 07.00 uur ben ik alweer wakker. Hey, wat blijkt alle andere vroege vogels liggen nog in diepe rust. Zachtjes loop ik naar de huiskamer om mijn sigaretten te halen.... Helaas voor mij, er kraakt een plank. En hup, direct staat Peter overend. Peter slaapt hier met zijn ogen dicht, maar met zijn oren buiten. Zodra er ook maar 1 afwijkend geluidje te horen is, of als Blacky de hond aanslaat, staat peter direct langs zijn bed, met zijn geweer in de aanslag. Je weet nl niet wie of wat er hier s’avonds / of s'nachts om het huis komen spoken. Afgelopen middag lag hij ook te slapen, toen ineens Blacky aansloeg. En hup, peter direct op zijn voeten om te checken wat er aan de hand is. Ik zat ook in de huiskamer, dus hij vraagt aan mij; zie je iets... Ik zeg ja er loopt iemand op de veranda... Oeps, peter wilde al bijna zijn geweer pakken.... Alleen was dit Patricia die de was op aan het hangen was, alleen dat kon ik niet goed zien, doordat de gordijnen aan deze kant van het huis gesloten zijn ivm met de zon.... Wat blijkt, de buurjongen Ashwin, komt voorbij gefietst...

Blacky slaapt s'nachts ook buiten op de veranda. Die waakt s'nachts. De veranda is op de eerste verdieping en de trap beneden kan met een deur worden afgesloten. Lilly, de hond die vanuit Nederland is meegekomen slaapt binnen. Lilly is al een hele wereldreiziger. Ze is destijds vanuit Gran Canaria, mee genomen door Peter en Bianca. Een roedelhond, of te wel een zwerverhond. Ook Blacky is een zwerfhond. Want ja, ook die heb je hier heel veel.

Om een uur of 1 gaan we varen met de kleine boot. We kunnen niet eerder, want de rivier Nickerie naar de Bigi Pan heeft behoorlijk last van getijde verschillen. Bovendien heb je maar weinig, of eigenlijk geen boothellingen wat het te water laten van de boot niet makkelijker maakt.

Peter laat de boot samen met Tyko te water, om vervolgens ons op te komen halen. Klein probleempje, de motor start niet... Gisteren nog getest. Maar peter heeft nog ergens een kennisje, en die helpt ff vlug de motor op gang.

Instappen moeten we vanaf een kleiachtige / glibberige waterkant. Ff het gewicht wat verdelen en dan gaan we los. Eerst ff rustig en dan vol gas over de rivier naar de Bigi Pan. Het is in ieder geval lekker verkoelend.

Bij de toegang naar Bigi Pan moeten we allemaal de boot uit. De toegang hier is via een boottrap. Of te wel, via een rollenbaan moet de boot omhoog getrokken worden, om vervolgens via de andere kant langzaam weer in te laten zakken.

De boot zelf is niet zo zwaar, maar ja die motor...

Uiteindelijk met zijn allen trekken we de boot de helling over. Toch lastig, want door de dikke laag klei is het enorm glad.

Hup weer de boot in, en varen.... Probleempje; doordat het al maanden niet geregend heeft, is de waterstand ontzettend laag in de Bigi Pan. Bovendien hebben ze aan de zeezijde een paar dammen doorgestoken en hebben ze de boothelling waar wij zojuist overheen gegaan zijn met de boot, kapot gevaren. Hierdoor is de Bigi Pan gewoonweg leeg gelopen. Peter trekt netjes zijn boot over de helling heen. Hierdoor blijft en zijn boot heel en worden wij niet uit de boot gelanceerd. Maar er varen hier ook vissersbootjes, en die gaan gewoon vol gas richting deze boothelling, trekken op het laatste moment de motor omhoog en vliegen als het ware over de helling heen. Hierdoor wordt ook deze boottrap kapot gevaren. Deze boottrap is pas net weer gerepareerd en nu al zitten er weer  flinke beschadigingen.

We kunnen maar heel langzaam varen, omdat deze boot iets meer diepgang heeft als alle houten toeristen bootjes. Door de lage waterstand hebben we veel last van de klei en de begroeiing op de bodem. Regelmatig moet de schroef ff het water uit, zodat de rotzooi er weer ff af is. Ook de andere boten hebben hier veel last van. Al vlug zien we grote aantallen zilverreigers en  diverse arenden. Na ruim anderhalf uur varen komen we in wat ruimer vaarwater en al vlug zien we de eerste rode ibissen. Nou ja rood... Tis eigenlijk fluorescerend oranje. Ze vallen in ieder geval goed op.

Deze plek en een stuk net over de grens bij Guyana, is de enige plek ter wereld, waar deze soort voorkomt. Behalve de dierentuinen dan.

Ff later varen we op het meer van de Bigi Pan. Hier staan diverse paalwoningen, of te wel kampen. Hier kunnen de toeristen eventueel overnachten.

Onderweg zijn we maantje tegengekomen, een vriend van Peter en Bianka. Die heeft hier op het water een kampje, en we mogen van hem er op.

Mooi kamp met slaapkamertjes, een keuken, wc’s, hangmatten en voldoende ruimte om ze zitten en te hangen. Hier houden we ff pauze, voordat we terug naar huis gaan. In de verte staat een enorme groep flamingo’s, maar door de lage waterstand en het feit dat het om half 7 donker is, gaan we hier niet naar toe.

Langzaam maar zeker varen we weer terug naar de uitgang van de Bigi Pan. Halverwege gaan we toch eens proberen om nog meer gewicht voor in de boot te krijgen, zodat de motor verder uit het water komt. En warempel het werkt. In de schemer trekken we met zijn allen de boot over de boot trap, en stappen we aan de andere kant met onze kleivoeten weer in de boot. Nu kunnen we vol gas naar de plek waar de bus staat. En in het donker stappen we uit de boot. Ff de boot uitladen en dan komt het; de boot moet nog het water uit. O zegt peter, ik bind hem achter de bus en dan trekken we hem zo de kant op. Niet dus; tot 2x toe knapt het touw. Dus dat gaat hem niet worden. Gelukkig is dit dichtbij huis en gaat hij sterker touw halen. Ik blijf met Tyko bij de boot, terwijl de anderen met Peter en de rest van de spullen naar huis gaan. We staan in het gras en overal kriebelt het aan de voeten en benen. Dus we besluiten een stukje verder te gaan staan, waar er geen gras is, de boot ligt toch vast aan de lantaarnpaal. Tyko gaat er ff bij zitten, maar komt hier vlug van terug.. Hier zitten weer rode mieren, en die bijten. Ondertussen komen er steeds meer muggen, en Tyko heeft het zwaar in alleen zijn zwembroek.

Als Peter terug is gaan we met 3-en de boot op de trailer tillen. De motor ligt er al af, want dat is toch het zwaarste stuk. Helaas voor ons, maar mijn armen zijn te kort om de boot nog hoger te tillen, dus peter moet ff creatief worden. Aan de voorzijde tillen, Tyko en ik tegenhouden, Peter de boot vastbinden. Dit gaat goed, steeds een stukje verder, totdat de boot op de trailer ligt. Nu de motor nog in de kofferbak en we kunnen gaan. Nu zie je pas hoeveel muggen er nu zijn. Ik heb Peter flink wat tikken op zijn rug gegeven, om die krengen dood te maken.

Terug bij huis, kleren uit, want alles zit onder de modder en ff in badpak in de tuin onder de tuinslang ons afspoelen, en dan vooral de voeten. Ik moet zeggen, de tuinslang als douche hier is heerlijk.

Nu door naar de badkamer om ff echt te douchen en mijn crocs weer klei vrij te maken. Goh wat een plak klei... Alles in de was, en nu ff bijkomen.

We moeten nog eten, en onder het genot van bami en nasi nog ff gezellig zitten buurten.

Mooie dag gehad vandaag.

Maandag 26 oktober

Vannacht vergeten de airco hoger te zetten.... Resultaat, om een uur of 5 werd ik dus wakker van de kou! Yvonne slaapt, dus die ga ik niet wakker maken. Gelukkig heb ik ook nog een vest bij, dus dan trek ik die wel aan. Ff later hoor ik Yvonne naar de wc gaan, das mooi. Ook die vond het frisjes, dus we zetten de airco uit.

Uurtje later begint het al licht te worden, en om 7 uur zitten we samen op de veranda. Net te laat besluiten we een stukje te gaan wandelen... Helaas wat we wilden fotograferen, daar staat nu precies de zon achter. Bovendien is Blacky bij ons, en die is nu duidelijk buiten haar territorium.  De straathonden die in dit stukje zitten, blijven maar naar haar blaffen. Maar zodra ze dichterbij komen, zijn ze toch behoorlijk onderdanig.

We lopen terug naar huis, misschien morgenvroeg of vanmiddag. 

Nou s’middags gaat het hem ook niet worden, tis vandaag flink warm. En het waait maar weinig...

Ondertussen is ome mais ook aankomen rijden. Maar die blijft maar ff. Hij gaat weer naar jin, zijn stamkroeg.

We willen iets gaan drinken bij hotel de royal inn. Daar heb je een terras aan de rivier. Helaas, tis maandag, dus deze is gesloten. Ook lounge café de zeedijk, is dicht vandaag. Het lijkt wel Nederland! Dan toch maar weer ff iets drinken bij de recidence inn, die is wel open.

Terug naar huis is via een route door de polder. Je kunt ook echt zien hier, dat de Nederlanders hier gezeten hebben. Alles netjes recht aangelegd. Hier zit ook een grote Chinese rijstboer. We maken een rondje om een van de rijstvelden. Flinke ronde! Nog ff langs de gevangenis hier gereden. Weten we ook waar die staat.

Zodra we thuis zijn, duikt peter de keuken in. Das toch wel makkelijk, een kok in huis. We eten oa pompoen uit eigen tuin, die smaakt trouwens heerlijk. Pompoenen doen het hier goed. Aan de zijkant van het huis bij het kippenhok, staan een x-aantal planten. Maar waarschijnlijk zijn er aan de andere kant van het huis ook pitten terecht gekomen, want ook hier staan de pompoenen.

Dinsdag 27 oktober

Vanmorgen wederom vroeg wakker. Zodra het ietsje licht is, maar weer naar buiten. Ff wachten tot het licht bijna goed is, dan kan ik Yvonne wakker maken. Gaan we deze ochtend de andere kant de hoek om, maar dat moet voordat de zon op komt, omdat anders de zon totaal verkeerd staat. Ook Patricia is wakker en met z’n 4-en want Blacky loopt ook mee, lopen we aan. Ff wat foto’s maken, van oa de waterzuivering installatie hier, dan lopen terug. Kunnen we tegelijk Tyko uitzwaaien, die naar school fietst. Ondertussen nog wat nieuwe vogeltjes gezien.

Het gaat goed met de muggenbulten en alle andere jeukende bulten die ik ondertussen heb op gelopen. Ik ben letterlijk muskietenvoer hier. Ik heb van Peter nu Tavegil gekregen, een anti-Histamine hopelijk helpt dit voor de jeuk. Jeuken dat doet het.

Vandaag eerst naar nieuw Nickerie, om wat te shoppen. Liefst in de airco want als ze hier mussen zouden hebben, vielen ze allemaal van de dakgoot!

Via de Chinese supermarkt, gaan we naar Wageningen. Hier hebben bianka, Patricia en Astrid vroeger gewoond.

Via de polders met rijstvelden, rijden we er naar toe. Of te wel de enige weg. Eerst gaan we naar de waterkant  van de Nickerie rivier. Direct achter de sml fabriek, aan de waterkant hebben we ff pauze. Vanaf hier vertrekken ook de boten naar de diverse indianenkampen.

Ja en we blijven opvallen. Een bus vol Bakras. Aan de overzijde ligt Post Utrecht, een indianendorp. Vrienden van Peter en Bianka wonen hier. Helaas zijn die nu niet thuis, die zitten ergens in Bush. Ff later worden de schoolkinderen met het schoolbusje bij de steiger af gezet. Vanaf hier gaan ze in een aparte bootje speciaal voor de schoolkinderen terug naar hun dorpen. Opeens valt Bianka iets op... Bij een grote boom zit, een bekende; Remy een jongen van een jaar of 16, die aan de overkant woont. Deze jongen is jaren geleden al eens met hun mee de bush in geweest. Ff later worden ook 2 van zijn zusjes hier door de schoolbus afgezet. Nu moeten Peter en Bianka naar de overkant. Peter regelt de overtocht voor 2 Srd pp, en we gaan met zijn allen in een Korjaal naar de overkant.

We worden bij de steiger van Remy’s huis afgezet. Geholpen door een buurjongetje en een broertje worden aan land geholpen. De moeder van Remy ziet ons aankomen, en direct loopt Bianka op haar af. Ze hebben elkaar al een hele poos niet gezien en bovendien is zo’n 3 kwart jaar geleden haar man gestorven. In het verleden hebben ze dit gezin ook gesponsord, want veel hebben ze niet. Nu zijn ze helemaal afhankelijk van wat ze her en der krijgen want geld is er niet. Remy (16 jaar) is de oudste zoon, en die moet nu voor het gezin met 6 kinderen zorgen. Of te wel op de vraag van wat ze die avond aten, was het rijst en met wat Remy vangt in de rivier. Geen elektra op dit kampje, wel stromend water. Er staan meerdere hutjes in dit dorpje. En na wat twijfel van de moeder van Remy mogen we een stukje over het kamp lopen. Iets wat voor toeristen of eigenlijk voor een niet dorpsbewoner niet mag. Je moet je nl eerst aanmelden bij het dorpshoofd de Bashra, en die kunnen behoorlijk moeilijk doen. Zelfs gasten of vrienden worden moeilijk toe gelaten. We zitten nu dus eigenlijk in een behoorlijk unieke situatie. Een van de dochters leid ons een stuk over het dorpje. De hutjes en omgeving mogen gewoon fotograferen. Willen we foto’s van de mensen, dan moeten we wel ff toestemming vragen. Een stukje verder zit een andere familie onder een afdakje bij elkaar. Even later blijkt dat ze een aapje als huisdier hebben. Ja, daar moeten we ff naar toe dus. Aapje heet het aapje. Deze hebben ze gevonden in het bos. Als een baby aap uit de boom valt, wordt het niet meer door de groep op genomen, of te wel deze gaat dood.

Een klein uurtje later gaan we met de korjaal weer naar de overkant. Ondertussen hebben de afspraak gemaakt, dat we zaterdag, als we naar tapurika varen, en we hier toch langs komen, dat we wat spullen voor ze meenemen. Bovendien gaat remy mee met ons naar het binnenland. Das leuk voor Tyko en hij kan een handje helpen. We weten nu ook meteen waar we onze spullen, die we vanuit Nederland hebben meegebracht naar toe gaan brengen. De een heeft kinderkleding bij, en ik heb oa kleurtjes, kleurboeken meegenomen. We laten hier een deel achter, en het andere deel bij tapurika. Normaal gesproken als ik op vakantie ga, neem ik ook altijd shirts mee, die ik het betreffende land weggooi. Koop ik daar weer nieuwe, maar sommige shirt hiervan zijn eigenlijk amper gedragen. Die kunnen na deze vakantie ook hier blijven, en die mag remy van me hebben.

Na de oversteek rijden we naar de kalverstraat. Hier hebben de gezusters destijds een tijd gewoond, terwijl ome mais hier in deze omgeving aan het werk was. Oa bij de fabriek van de sml waar we langs zijn gekomen heeft hij werkzaamheden verricht.

Het huis staat er nog, met nieuwe bewoners. Al vlug komen de herinnering van vroeger naar boven. Over het cowboytje en indiaantje spelen. En over hoe het er vroeger uit zag.  De gezusters gaan nog ff naar het huis op de hoek, kijken of de familie van toen er nog woont. En inderdaad de bewuste familie woont er nog. Vader en moeder zijn al overleden, maar de zoon woont nu in het huis, en hij  herinnert zich  de familie gevers nog.

Hierna rijden weer huiswaarts.

Onderweg wordt er besloten om naar Jin te gaan. De dames willen graag een keertje naar de stamkroeg van hun vader. Ik heb het heet, plak ect, dus ik blijf thuis. Ik ga de boot wel wassen. Badpak aan, en eerst eens ff buiten onder de tuinslang douchen... Heerlijk. Hierna begin ik aan de boot, want het is echt een vieze plak klei. Op de knieën, onder de boot door, af en regelmatig zelf ff met mijn kop onder de tuinslang... Heerlijk... Ben echt lekker afgekoeld. Tijdens, het leegscheppen van de boot, overhoor ik ondertussen Tyko. Die heeft morgen een proefwerk aardrijkskunde. Na de eerste schoonmaak, loop ik naar boven om aan onze kapitein te vragen, of de schoonmaak goed is. Peter ligt te slapen, dus sluip ik weer naar beneden. Er liggen nog palmbladeren, dus ik ga weer verder met de printa bezem.

Benen omhoog, dan kan ook direct het wondje op mijn been dichtgaan. Ik was tijdens het schoonmaken van de boot, tegen een punt van de trailer aan gelopen.. achja sh.t happens. Nadat de dames terug zijn, is het nogmaals douchen, hapje eten en wat op de bank na praten. Het terrasbezoek van de dames is merkbaar. Er moet gedanst worden! Favoriete liedje weer op, en ze gaan los. Nog een poging gewaagd om de artiest en het nummer te achterhalen, maar dat lukt niet.

Woensdag 28 oktober

De muren van dit huis zijn flinter dun, en ondanks dat Peter heel zachtjes doet, wordt ik toch steeds wakker van, zodra hij de buitendeur open doet. Geeft niet, maar ik ben wel altijd voor zonsopgang wakker. Ff lekker buiten zitten, nu het nog aangenaam is.

Vandaag voor mij rustdag. Vanmiddag komt er iemand, die samen met Astrid Roti gaat maken. Ik fungeer wel als tastpanel!

Om een uur of 1 is Peter terug met onze kokkin voor vanmiddag. We moeten van haar allemaal meehelpen, maar daarvoor is de keuken te klein. Ik verhuis naar buiten. Ff onder de tuinslang afkoelen en ga wat nerven van de palmbladeren vrij maken, voor de Printa bezem. Om ff later naar boven in de hangmat te verhuizen. Ff een tukje doen. Het ruikt ondertussen wel goed wat er voor geuren uit de keuken komen.

De pilletjes van peter werken goed, ik heb tenminste niet meer zo’n jeuk. Nadeel is wel, dat je er wat suffig van wordt, maar daar hebben we dan weer een hangmat voor.

Na dik 3 uur in de keuken is het eten klaar. Nu kunnen we proeven. Het smaak lekker, alleen zit er ietsje teveel peper in, en dat ben ik niet gewent.

Na het eten vertrekt ome Mais weer.

Vanavond een rustige avond op de veranda. De eerste keer deze vakantie. De temperatuur vanavond is een keer aangenaam. En er lijken weinig muggen en andere stekende beestjes te zitten. Om een uur of 12 komt de buurman langs gereden, die komt ook nog ff een biertje drinken. Tegen 1-en vertrek ik ook naar mijn bed. Tis nog 27 graden buiten!

Donderdag 29 oktober

Vanmorgen pas om 7 uur wakker, ditmaal niet gehoord, dat Peter de keukendeur open heeft gemaakt. Tyko is wakker, maar de rest van het huis is nog in diepe slaap. De zon is al op, maar amper zichtbaar ivm mist. Maar dat duurt maar een klein uurtje, dan is de zon zichtbaar, en is alle waterdamp van de mist direct verdwenen.

Aangezien er gisteren kerrie in de pan voor heet water is gebruikt, zitten de dames s’morgens aan de kerrie koffie en thee. Lekker kerrie koffie!

Vandaag hebben we uitgezocht om de aanstaande 50steverjaardag van Astrid alvast te vieren. Kunnen peter en bianka er ook bij zijn. S’ochtends vlug de opblaaspop en de ballonnen opgeblazen, en dan wachten tot astrid bij het huis is weggelokt.

Peter zit ook in het complot en rond 10 uur gaan ze met zijn 2-en ff winkelen. Op zoek naar een bepaald nummer, wat bianka hier op een cd heeft staan. We hebben al gezocht op het internet, maar krijgen het niet gevonden. Tis een nummer gezongen in het sranang. Wij gaan niet mee, want ja, wij hebben geen zin vandaag.

De sarah pop op een stoel gezet, en alle ballonnen en vlaggetjes opgehangen. We zijn al vlug klaar en dan is het wachten, totdat ze terug zijn.

Ome mais komt ook, en doordat peter alles flink vertraagd, komen ze pas thuis als ook tyko uit school is.

Mooi verrast is astrid. Peter heeft taart meegebracht. En nu kunnen de kadootjes ook worden uitgepakt. Oa oude wijven koek, advocaatje en tena ladies, mogen nu bij astrid in de koffer terug naar nederland. Het liedje wat we hier steeds draaien is ook gevonden in de stad. Het staat op cd en we weten nu ook de artiest en de naam van het nummer. Toch lastig, als je in het sranang aan het zoeken bent en de titel in het nummer in het engels is. Maar het is het nummer can’t buy me love van Ray Neiman. Originele cd’s doen ze hier volgens mij niet aan. Hele winkels staat hier overal vol met gekopieerde cd’s en dvd’s.

We hebben een rustige middag, en om 6 uur gaan we ff Tyko aanmoedigen op het voetbalveld. Die heeft voetbal training vanavond. Hier maken direct kennis met Gomez, de jeugdtrainer van de voetbalclub van Paradise. Deze Gomez, heeft ondertussen 4 jeugdteams onder zijn hoede. Probleem is dat er hier na genoeg geen geld en middelen zijn om te kunnen voetballen. Vanuit Nederland heeft oa patricia er voor gezorgd dat er nu voetballen zijn. Jammere is dat er ballen verdwenen zijn uit het pakket. Astrid haar pakket is nog onderweg, met daarin complete voetbal tenues inclusief schoenen. Gomez, komt straks nog naar hier toe, om de dames te bedanken.

Hij komt hier naar toe met zijn zoon, na ongeveer een surinaams kwartiertje..

Omdat we vooraf al hadden besloten naar de zeedijk te gaan, naar lounge cafe de zeedijk, waar we van de week ook al geweest waren, nemen we ze mee daar naar toe.

Er zijn maar weinig mensen daar, maar dat geeft niet; ff proosten op de aanstaande  50steverjaardag van astrid. Cocktailtje erbij, smaakt goed! Om een uur of 1 gaan we weer huiswaarts. Gomez slaapt al in de auto. Die kan echt niet tegen de drank.

Ben benieuwd hoevaak hij van de brommer af is gevallen op de terugweg. Hij moest bij zijn zoon achterop de brommer, maar ik geloof nooit dat hij de hele reis wakker is gebleven.

Vrijdag 30 oktober

Vandaag moeten we voorbereidingen treffen voor onze tocht naar de jungle in het weekend.

Uur of 7 wakker vandaag, was kei kapot gisteren. Ik denk dat de pilletjes van peter, goed werken. Je kan er nogal slaperig van worden, maar ik heb hierdoor bijna geen jeuk meer.

Peter heeft ff 300 liter benzine gehaald, om te varen. Zelf gaan we nog ff naar de stad, om inkopen te doen en om geld te wisselen.

We halen rijst, en blikken bonen voor de family op post utrecht. Nog wat make-up voor de oudste dochter en een voetbal voor de jongens. De pennen, kleurpotloden, kleren enz zijn al gesorteerd. Het ene deel gaat naar Post utrecht en het andere deel oa naar de school in Tapurika. Via een toeristische buiten route over een zandpad, rijden we terug naar huis. Das toch wel makkelijk rijden, met tracktor banden onder de auto. De dames willen graag an american oddessey kijken. Das mooi, ga ik lekker hangmatten. Eerst ff douchen. Lekker een tukkie gedaan vanmiddag.

Eind van de middag is het wederom boodschappen doen, er moet oa een kilootje of 50 ijs mee morgen. De motor van de boot doet het, zojuist nog ff getest. Straks ff onze spullen voor de komende 2 dagen in pakken.

S’ avonds toch nog ff een lamp op de pan (vijver) hier achter in de tuin. Warempel, er zijn weer oogjes te zien, en ditmaal zijn het er veel, en een paar grote ogen. Ze zijn niet zo rood als van de week, maar ook niet echt groen als die van de kikkers.

Zodra peter thuis, toch maar hem ff ingelicht, over het paar grote ogen. Zou het dan toch die grote kaaiman zijn... Peter ook ff kijken, en ja hoor, dat is ze. Probleem is, dat als je naar beneden loopt, ze dat voelt aan de trillingen. Peter besluit vanaf de veranda te schieten. Flinke knal volgt, en direct zijn de grote ogen weg. De kleine kaaimannen zitten er nog. Dat ze geraakt is, is zeker. Hopelijk komt ze over een paar dagen boven drijven!

Zaterdag 31 oktober en zondag 1 november

Vanmorgen bijtijds weg, ivm de waterstand. Das een nadeel van een rivier met een behoorlijk getijde verschil. Eigenlijk is dat nog niet het grootste probleem. Het gebrek aan fatsoenlijke plaatsen / boothellingen is de boosdoener. En als er al een goede boothelling, dan ligt ie bij laag water nog te ver in de blubber. En dan kan de boot er nog niet komen, vanwege alle blubber, en dat ligt er hier veel, heel veel.

Peter, tyko en Sherdat een vriendje van Tyko laten de boot te water. Ik ga met de 2e lichting mee. Koelbox met een kilootje of 50 ijs en het eten, en alles wat we zo ff in de bus kwijt kunnen. Peters geweer, gaat ook mee, vandaar dat er ff een volwassene aanwezig moet zijn. We laden de boot alvast in, voordat de rest komt. Ff een padje vrijhouden, zodat iedereen naar achteren, een plekje kan uitzoeken.

Tis een uur varen naar Post Utrecht, waar we Remy ophalen. De bootsjongen voor deze 2 dagen. Kan hij direct extra geld verdienen voor het gezin.

Ff alvast spullen voor het gezin hier afgegeven. Kleding, kleurboeken, kleurpotloden, pennen, sprookjesboeken, een voetbal, eten ect blijven hier achter. Voor alle kinderen en voor moeder is er wel iets bij.

Nu is het nog ruim 2,5 uur varen naar Tapurika. We kunnen ruim zitten / liggen / hangen gedurende de trip. Af en toe een stukje terug varen, omdat we leuke bloemen of iets anders zagen. Peter en Remy hebben nog net een zeekoe gezien, wij helaas niet. In het begin zaten er behoorlijk wat zilver reigers, af en toe vliegen er groepen ara’s over. Wel zitten er veel vlinders op de rivier. In allerhande kleuren. Astrid mag vandaag de motor in de gaten houden. Af en toe kijken of er nog een straaltje water uit komt, en af en toe ff voelen of de jerry cans met benzine nog niet op is. En als de benzine laag is, ff van jerry can wisselen.

Bij tapurika aangekomen, moeten we ons melden bij de Kapitein van het dorp, das de baas. Die is niet aanwezig, dus moeten we naar de volgende in rang, das de Bashya. De is wel thuis, en van Johan, worden we welkom geheten in het dorp. En hebben we toestemming om in het dorp overnachten. We mogen de oude kliniek gebruiken voor onze overnachting. Er is sanitair, maar das niet veel soeps. Ook zitten er vleermuizen,  en dat is niet echt niet bevorderlijk voor onze nachtrust. Bovendien is het ook hier heet, en benauwd.

We kiezen er voor om het kampje in het midden te gebruiken. Een afdakje, met wat bankjes en rekjes voor je spullen.

Eerst alle spullen naar het kampje brengen. Hangmatten ophangen, en dan terug naar de rivier om ff af te koelen. Remy, Sherat en Tyko liggen al in het water. Ik ga er toch wat voorzichtig in. Blubber, klei op de bodem, piranha’s ect. Maar de rest wordt nog niet opgegeten, dus lijkt het me wel veilig! Lekker afgekoeld, en dan via de brandende zon naar het kampje terug, of te wel, we zweten alweer...

Ff onze spullen voor de school hier verzameld, kunnen we die aan de bashya afgeven..

Die blijkt niet aanwezig te zijn, dus lopen we maar weer terug, maar niet voordat we ff in het kerkje binnen zijn wezen kijken. Langs het kerkje zit de school, en we kijken het schooltje binnen via de halve open deur. Terwijl we kijken komt een van de leraressen naar ons toe gelopen, en we geven haar de spullen voor de school. Pennen, potloden, kleurboeken, leesboeken speelgoed en ook kleren voor de kinderen. Ze vraagt of we willen binnen kijken, en natuurlijk willen we dat. Vanaf groep 3 komen ze hier. Er zitten 20 hier op school. Ieder in hun eigen klasje, of te wel groep 3 heeft 4 tafeltjes, ect. In groep 5 is maar 1 leerling, dus ook maar 1 tafeltje. Ieder klasje heeft zijn eigen hoekje. De lerares is afkomstig uit paramaribo, en moet eerst 3 jaar in het binnenland werken voordat ze klaar is met haar opleiding. Maw een stage van 3 jaar. Toch een mooie gelegenheid, om scholing te garanderen in het binnenland. Maar ergens ook weer heel lang, weg van familie ect.

Bij terugkomst komt is het al vlug donker.

Er is benzine voor de generator, dus er is stroom op het kampje van 18.00 uur tot 23.00 uur. In de recreatie zaal staat in ieder geval de tv aan. Lijkt wel de enige luxe hier. Naar later blijkt, kijken ze hier altijd voetbal. Ff  later komt de kapitein sabayo nog ff kennismaken. Ff netwerken voor Peter en Bianca. Hij blijft nog even hangen voor een pilsje. En het advies, om de kannen met benzine toch maar niet in de boot te laten. Er bestaat dan een kans dat we terug moeten roeien. De jongens zijn al de hele avond in het dorp aan het rondrennen. Bamboe aan het verzamelen voor het kampvuur, en door de bush heen aan het gaan. Ineens komen ze aanzetten dat ze een schorpioen hebben gevonden. Remy vangt hem voor ons in een cola fles. Deze gaat mee voor de verzameling thuis. Mag die bij de bij en de cyclade in een houder op de koelkast. Ondertussen kwam er ook nog een grote sprinkhaan op bezoek.

Uur of 11 zoeken we onze hangmatten op. Wordt gezellig. De vleermuizen familie is ondertussen flink bezig. Ze wonen in de bladeren van het dak van ons kampje. Tis net of er continue iemand om ons kampje heen loopt. Regelmatig begint er weer ergens een haan te kraaien. Ook de zwerfhonden lopen toch wel met enige regelmaat onder onze hangmatten door. Verder hoor je alleen het geluid van de krekels, tenminste als de hanen hun mond dicht houden. Halverwege de nacht, wordt het toch wel erg frisjes. Dit ligt niet aan de temperatuur, maar aan de luchtvochtigheid. Maar met een deken, onder mijn rug en om me heen geslagen val ik weer in slaap.

Zodra het licht wordt zijn al weer uit onze hangmatten.

De stinkvogels, zo noemen ze op zijn surinaams de zwarte gier, vanwege zijn eet gewoontes, hangen nog steeds rond het kampje. Ook de diverse zwerfhonden hebben blijkbaar in ons kampje overnacht. Alles is klammig, door het vocht, dus het is tijd om te douchen. Shampoo mee naar de rivier... Ff opfrissen in het bruine water.

We ontbijten wat in het kampje, er is genoeg in de koelboxen aanwezig. Nog ff zingen voor Remy, want die is jarig vandaag. Zeventien wordt hij vandaag. Gisteren nog vlug gezocht naar wat kleine kadootjes voor hem, twas makkelijker geweest, als we het van te voren wisten...

We hebben tijd genoeg vandaag, om terug te keren, want het is pas laat hoog water. En dat hebben we wel nodig, voor ons om uit te stappen, en voor de boot, om die thuis te krijgen.

We lopen nog een eindje over het kamp naar achteren. Langs diverse hutjes, komen we op het einde van het kamp uit. Zelfs een voetbalveldje hebben ze hier. Astrid ziet ineens de faya lobi, of te wel een bloem waar ze vroeger kettingen mee deden maken. In dat opzicht verschillenden hun levens niet zoveel als die van ons in nederland, alleen wij gebruikten hiervoor madeliefjes of paardenbloemen. Via ons kampje lopen we een paadje het bos in. Het duurt ff voordat we het paadje gevonden hebben, tussen al het bamboe en de overige begroeiing. Halverwege komen we op een splitsing uit, wat doen we... We nemen de route die ons terug brengt naar het dorp. De andere route brengt ons waarschijnlijk naar de kostgrond ( volkstuintjes) kunnen brengen, volgens de kapitein zo’n 500 meter... Surinaamse meters waarschijnlijk. We komen weer terug in het dorp bij het huis van de kapitein, waar we nog ff een babbeltje maken. Tis tegen 11-en als we langzaam maar zeker gaan inpakken, voor de terug reis. Nog ff zwaaien, en dan is het gas geven... Het eerste stuk is het veel oppassen, ivm de vele omgevallen bomen, daarna is de rivier vrij open.

In 2,5 uur varen we nu vanaf Tapurika naar post Utrecht, waar Remy woont. Vlakbij post Utrecht, maken we al kennis met de oom van Remy, een lastige man blijkt later. Stomdronken ligt ie in een korjaal te roepen en te schreeuwen. Terug bij de steiger, staan zijn moeder en zusjes al voor remy te zingen. Uiteraard hebben ze allemaal hun nieuwe kleren aan. Zijn broertje is nog steeds aan het voetballen met de bal die we gisteren hebben gebracht. We gaan nog ff aan land, en direct komen de kleintjes aangelopen met hun nieuwe kleurboeken, om te laten zien wat ze al gekleurd hebben. Ff later nemen we dan toch afscheid van deze bijzondere familie. Wetende dat wat we aan ze gegeven hebben ook goed besteed is.

Nu moeten we nog een klein uurtje naar Nickerie, en je kunt duidelijk zien aan de begroeiing, dat de waterstand erg laag is. De plek waar we zijn opgestapt is in ieder geval niet bereikbaar, das nu modder. Peter vaart langs nog wat steigertjes, maar ook hier is het water te laag, of helemaal geen water. Optie is om nu een uurtje of 4 rond te varen, maar dat is wel erg lang. Toch maar een poging wagen, bij een klein steigertje. Via een korjaal kunnen we hier voorzichtig omhoog lopen. Tyko blijft ff achter bij de boot, terwijl peter ons met het busje naar huis brengt. Peter gaat naar hotel de royal inn. Die hebben een aanlegsteiger. Gaat ie daar maar op het terras zitten. Een uur eerder dan verwacht, komt peter samen met 4 andere jongens aangereden bij het huis. Onderweg naar het terras had hij die gebeld. Eigenlijk maar goed ook, want hij het hotel was een pool party bezig. Dus zijn ze nog een stukje wezen varen met zijn allen. Oa de vorige eigenaar van zijn boot was erbij. Kon hij direct weer een stukje varen met zijn oude boot. Ook iemand van de politie is meegekomen en stanley, de jongen die het kampje heeft op de bigi pan is erbij. We moeten wel hard praten buiten, want de buren hebben een feestje, en ja de speakers staan onze kant op... Niet dat het trouwens wat uit zou maken denk ik. Isolatie daar doen ze niet aan in suriname, en geluid is hier ook op grote afstand te horen. S’ochtends horen we regelmatig de brulapen, die een heel end verderop zitten. Alleen wisten we toen nog niet, dat het brulapen waren. We dachten dat er veel met herrie makende brommers werd gereden....

Het hoog nodige uit de boot gehaald, en dan nog ff napraten en nagenieten van de afgelopen 2 dagen. De doos frikadellen in de koelbox is ondertussen ontdooit, dus die gaan we maar gebruiken als avond eten. Broodjes frikandel en friet vanavond.

S’avonds alvast onze koffers ingepakt, want we vertrekken naar paramaribo ergens in de ochtend. Meteen alle kleren en handdoeken, die we toch niet meer nodig hebben hier in de wasmand gegooid. Peter en bianka zorgen wel dat die op de juiste plaats aankomen.

Maandag 2 november

Vandaag vroeg op, want we willen nog afscheid nemen van Tyko. Hij kan niet mee naar paramaribo ivm met school. Maar opa (ome mais) past op hem en de hondjes. Om 6 uur zijn we al op, en om 7 uur zwaaien we met zijn allen Tyko uit. Ff douchen, dan kunnen de koffers dicht. Om een uur of 10 is dan ook ome mais hier. Nog ff koffie, en dan is het toch echt auto inpakken en afscheid nemen van ome mais. Wellicht de laatste keer voor ons dat we hem zien....

Om 11 uur rijden we. Via de oost west verbinding in suriname rijden we richting het district coronie. Hier woont ergens een iemand, die houtsnijwerk maakt. Astrid wil graag een klapbankje hebben. Zijn perceel wordt makkelijk gevonden, das dan weer het makkelijke van deze weg. Gewoon de kilometerpaaltjes aflezen. Helaas voor astrid, hij had net zijn laatste klapbankje verkocht. Maar hij kon er wel eentje maken, voor een bedrag van 1400 srd, of te wel 350 euro. Nog ff bij deze kunstenaar (fin) en zijn vrouw tjakka rond gekeken. Zijn vrouw verkoopt ondertussen wat armbandjes aan ons. Ook ruilen we wat muntgeld om. Ze hebben hier ook een aapje zitten, en diverse zangvogels.

Na deze stop rijden we door naar paramaribo. We rijden direct naar zorg en hoop. In Dit dorpje, wat ondertussen is opgeslokt / vast gebouwd aan paramaribo hebben de gezusters ook gewoond. In de tiblisistraat, staat hun oude huis. Het staat er nog, maar is wel helemaal voorzien van hekwerken en tralies. De huidige bewoner is thuis, en ze mogen het perceel betreden. Het huis is nog steeds het zelfde, en er komen diverse jeugdherinneringen naar boven. Hierna rijden we naar ons hotel; het jacana wellness resort. Een gloednieuw hotel in deze buurt. Via de oude school van bianca komen we aan bij het hotel. Tis door de weeks en het hotel lijkt wel uitgestorven. Er zijn amper gasten. Bianca en peter hebben een kamer aan het zwembad, wij hebben een suite, met 2 slaapkamers en een huiskamer aan de zijkant van het hotel. Het hotel ziet er schitterend uit met alle houtsnijwerken. Ook het zwembad mag er wezen. Helaas is het wellness gedeelte nog niet open, maar een sauna hebben we suriname niet nodig gehad. Daar liepen we de hele dag al in...

Vlug badpak aan, en dan afkoelen... Heerlijk!

We hebben weinig zin meer om de stad in te gaan, dus we eten in het hotel, das net zo makkelijk. In het hotel blijkt een bekende van peter en bianka te werken. Die laat weten, dat ze officieel ook nog steeds niet open zijn. Ze hebben al 2 opleveringen gehad, maar er moeten nog steeds dingen gebeuren hier, om de gasten tevreden te stellen. Alleen duurt het ea wel lang. Ze hebben bv nog steeds geen rokersgedeelte in het hotel, wat er wel moet komen. Okey, er mag niet gerookt worden, maar er zijn wel asbakken....we richten het terras van peter en bianka in als rookgedeelte. Dat ligt aan het zwembad, maar is volledig omringt door een tropische tuin, dus niet zichtbaar vanaf het pad wat er langs loopt.

Ff omkleden voor het eten. Ik trek een lange broek aan, ivm met eventueel stekende insecten en spuit mijn armen in met deet....

Nou, de muggen steken hier dus dwars door de kleding heen. Nickerie heeft de naam, maar ondertussen.... De muggenbulten van nickerie waren net aan het weg trekken, nu zitten mijn benen weer helemaal onder de bulten, en dan ook nog een maatje groter als die ik al had.

Dinsdag 3 november

Flinke muggenbulten hebben we gisteren opgelopen, en ik niet alleen.

Ontbijt in het hotel is goed, en ff later zijn we op weg naar het centrum van paramaribo.

Onderweg zie ik al een paar bekende dingen voorbij komen. Wel een verschil hier, met verkeer. Tis hier nogal druk zeg maar.

Peter zet ons af bij fort zeelandia, een grote trekpleister in paramaribo. Entree 20 srd pp, en we mogen op eigen houtje hier door heen. Rondleidingen zijn er alleen op zondag!

Tis een mooi fort, en in de ruimtes waar we in mogen, wordt een beetje de geschiedenis van suriname verteld. Vanaf de indianen tot aan de vorming van republiek suriname. Via de indianen en creolen, naar wilhelmina, de coupe van bouterse, naar wat nu het huidige suriname is. In een hoek staat het monument voor de slachtoffers van de decembermoorden, nog steeds een beladen onderwerp hier in suriname. Vanaf hier kun je ook de jules weidenbosch brug zien, of te wel de bosjes brug. Een hoge steil brug over het havensgebied van paramaribo. Voor de brug ligt een oud duits scheepswrak de goslar. Een duits koopvaardijschip. Het ligt hier al sinds 1940 op een zandbank. Toen de WOII uitbrak werden overal duitse koopvaardij schepen tot zinken gebracht. De duitsers hebben het zelf laten zinken, omdat ze bang waren, dat anders de nederlanders het in handen kregen.

In het museum winkeltje zien we een klapbankje staan, 350 srd, das toch wel heel veel goedkoper als bij fin. Astrid besluit dan ook dit bankje te kopen. Ik koop zelf een miniatuur uitvoering van zo’n bankje.

Na fort zeelandia steken we de straat over naar de palmentuin, of te wel de achtertuin van bouterse. Mooi stukje groen hier, met allemaal palmbomen uiteraard. Door de palmentuin lopen we naar  het onafhankelijkheids plein. Een groot grasveld, met hierop standbeelden van pengel en lachman. Vroeger stond hier ook het standbeeld van wilhelmina, maar dat is uitveiligheidsoverwegingen verplaats naar fort zeelandia. Het presidentieel paleis staat aan de zijkant van dit plein, net als de nieuwe vlag van suriname. Vanaf hier kun je ook in een zijstraat de diverse monumentale ministerie gebouwen zien. Herkenbaar aan de rode bakstenen die er zijn gebruikt. Overblijfsel van de kolonisatie van nederland. Deze zijn duidelijk in goede staat. Iets wat je van de meeste houten gebouwen in Paramaribo niet kunt zeggen.

Peter is klaar met zijn gedeelte shoppen, en belt dat ie naar het torarica hotel gaat. Wij lopen ook die richting uit. Ineens zie ik een bekende naam. Het baba en mai plein... Hey daar ligt een geocache, deze toch ff maar eens ff gaan zoeken. Patricia loopt mee, en via de beschrijving, kan ik direct de geocache vinden. Zo, weer een land erbij wat geocaches betreft. Via een souvenierswinkeltje komen we uit bij het torarica hotel. Ff bijkomen van de hitte!

Astrid, yvonne en ik willen nog graag naar de kathedraal / basiliek hier in paramaribo, dus lopen we, op het heetst van de dag naar deze kerk toe. Helemaal uit hout opgetrokken, en ze zijn bijna klaar met de renovatie. In 2010 is deze weer heropend, nadat hij 21 jaar gesloten is geweest, ivm met aantasting door termieten. Binnenin moet nog wel wat gebeuren, maar hij kan weer volop gebruikt worden. Helaas voor ons, de basiliek, want dat is het ondertussen geworden, gesloten.

Op de terugweg nog ff wat souvenirs in geslagen, dan kunnen we terug naar ons hotel, lekker afkoelen en zwemmen. Wel nog ff bij een chinees boodschappen gedaan voor in de koelkast.

Nog ff lekker in het zwembad afgekoeld, voordat we gaan eten bij baka foto, het restaurant in fort zeelandia.

Met de taxi hier naar toe. De chauffeur rijdt een andere richting uit, dan wat we gewent zijn, en peter kijkt vol spanning mee. Wellicht toch een andere route naar de stad... Mooi niet, ergens in een woonwijk, wil de taxichauffeur ons eruit zetten, dachten we toch van niet. Wat blijkt, zodra hun op hun navigatie de naam van het restaurant in tikken, komt niet de locatie van het restaurant te voorschijn, maar het postadres! Omkeren dus!

Uiteindelijk met uitzicht op de suriname rivier, hier lekker gegeten.

We lopen nog een stukje langs de waterkant, en bellen maar weer een taxi. 

Er zitten, lopen, hangen hier nog meer surinamers. Eentje blijkt er uit eindhoven te komen, en is op vakantie hier. Naar wat later blijkt, zit hij ook op de zelfde vlucht terug naar nederland als wij.

Woensdag 4 november

Vanmorgen een vroeg ontbijt. Kunnen we misschien de warmte een beetje voorzijn...

Ff haastig naar de badkamer.... en K?T, valt mijn telefoon uit mijn achterzak van mijn spijkerbroek... zo in de wc pot. Maar een klein stukje onder water, direct gepakt, maar het is al te laat.... Scherm gaat al vlug op zwart. SHIT, nog geprobeerd, met fohnen... Helaas... ik denk dat ie dood is. F?ck, en ondertussen hoor ik een flinke broebel uit de telefoon komen, net of er iets aan het koken is binnen in. Bovendien wordt hij ontzettend heet. Okey geen telefoon, das ff lastig voor de komende dagen, maar ik wil hem natuurlijk wel meenemen naar Nederland... Al op de ipad gecheckt of de foto’s van de suriname app in de cloud stonden... Gelukkig die wel, tis alleen mijn foto’s en filmpjes, die er dan niet meer zijn... Jammer. Ik wil de hete telefoon ook niet in de kluis leggen, want ik vertrouw hem dus niet meer. Oplossing, dan maar in de koelkast, hopelijk koelt ie zo voldoende af...

Buiten is het alweer een onaangename ruim 30 graden, tis niet anders hier. Eerste stop, is een korte bij de Basiliek, waar we gisteren ook al waren, maar toen was hij op slot. Ondanks de kleding voorschriften, mogen we van de bewaking toch naar binnen. Ver kunnen we de basiliek niet in, er is een mis bezig. Maar vanuit achteren, kunnen we ook goed zien, hoe de basiliek er uit ziet. Hij is volledig van hout, en dat ziet er leuk uit. Ook de entourage in de kerk ziet er mooi uit. Gelukkig zijn ze hier op tijd begonnen met restaureren, want een x-aantal jaren geleden, was hij zo verwaarloost, dat ze hem gesloten hebben ivm veiligheid.

Hierna terug naar de boombastic bus richting de waterkant. Parkeren is lastig hier, dan maar betaald aan het einde van de waterkant bij de waag. Peter gaat zijn dingetjes doen, wij de onze. Via de markt, net zo iets als in Nickerie, maar vele malen groter, lopen we de stad in, voor nog wat laatste souvenirs. Yvonne en ik zijn beide op zoek naar voetbal shirts, maar op de supporters shirts na krijgen we ze niet gevonden. En die zijn nogal groen met rood! We worden door een verkoopster in een warenhuis, naar een sport winkel gestuurd, welke in het voormalige pand van de blokker zit. Niet ver daar vandaan. Ineens zijn ze er; de souveniers winkels. Koop nog wat kleine dingetjes en een pagaai, eentje zonder watervlekken! Vlakbij staan ook nog op een plein de synagoge en de moskee naast elkaar. Dus daar lopen we ook nog ff langs.

Hierna terug naar het blokkerpand, waar een officiele  I love SU dealer zit. Yes, hier hebben ze eindelijk de slippers. Koop nog een paar shirts, voor de verzameling. Dan heb ik ff voldoende I love Su spullen. Misschien hebben ze morgen nog iets op het vliegveld.

Onderweg naar peter... Want tis al weer 11 uur geweest... dus we hadden al bij de waag moeten zijn.... Hey weer een leuke souvenirs winkel. Ik weet t nu zeker, geen voetbal shirts, maar een wat kleinere indiaan voor de jongens. Ik twijfel zelfs over een 2e indiaan voor me zelf.

Ff opdrogen bij de waag en dan in de hitte weer in de hete  bus, valt niet mee zo zonder airco hier. Stapvoets rijden we, naar bennies christmas place. Yvonne wil ff een kerst versiering kopen. Hierna wederom stapvoets het centrum uit naar de Jules weidenbosch brug, of te wel de bosjes brug. Deze steile brug ligt over de suriname rivier. Aan de andere kant, weer omgedraaid. Je ziet duidelijk dat je hier de stad uit bent. Geen hoog bouw meer. Bus draaien, en weer terug naar zorg en hoop over dezelfde brug. Terug naar het hotel. Yvonne en patricia gaan nog ff naar een sportzaak in de buurt, de rest gaat ff roti eten in de buurt. Ik loop terug naar de kamer. Herstel suite! Direct bij het zwembad, vraagt er al iemand of ik hulp nodig heb met het dragen van mijn boodschappen, maar zoveel heb ik niet, dus het aanbod sla ik af. Vervolgens bedankt ze me voor het feit, dat ik voor dit hotel heb gekozen. Tsja tis gewoon een mooi hotel, mooi zwembad, goed ontbijt, goed restaurant. Jammer dat het nog niet helemaal af is. Tis de bedoeling, dat het jacana hotel een wellness resort wordt. Nou sauna’s hoeven ze hier niet te maken, daar zitten we de hele dag al in.

Ochja, tis trouwens ook volledig niet roken... okey, we hebben een asbak gekregen, die staat bij peter en bianca. Die kunnen nl via hun terras door de jungle naar het zwembad. Klein stukje, maar volledig afgeschermd. Nadeel van deze tropische tuin, zijn dus wel de muggen  die hier zitten. Iedereen klaagt over nickerie, maar dat waren maar kleine muggenbulten, hier zijn ze stukken groter. Astrid en ik zitten ook gewoon te roken op ons terras. Onze peuken, kunnen we direct door het gaas heen, van het hotelterrein gooien. En ook een halve fles doet dienst als asbak.

Terug in het hotel, ff de natte kleren uit, en alvast badpak aan. Mijn telefoon uit de koelkast gepakt, lekker koud nu. Kan hij ff op kamer temperatuur komen. Hopelijk, wordt hij nu niet meer zo heet. Inderdaad, na een tijdje opwarmen, blijft op een normale temperatuur. Kan hij in ieder geval gewoon met het vliegtuig mee.

Afkoelen, en nog ff een sateetje aan het zwembad. Drankje en een sigaretje bij peter en bianca, en dan maar eens naar de kamer terug.

Vanavond uit eten bij de waag.

Wederom met de taxi, en ondanks dat we veel te laat zijn, is onze tafel nog beschikbaar. Er zit een grote groep stagiaires op het binnen terras, mede daardoor, duurt het enorm lang voordat we eindelijk wat te eten hebben. De bestellingen kloppen  niet helemaal, zeg maar gerust helemaal niet!  Misschien, dat het tijd wordt dat ze bestellingen opschrijven, ivp van ze proberen te onthouden!

Met de taxi weer terug naar ons hotel, en voor de verandering natafelen op ons terras. Wij hebben nl meer stoelen en ruimte dan peter en bianka. Maar direct al de laatste alcohol opgemaakt hier.

Donderdag 5 november

Tijd om onze koffers weer dicht te maken. Vandaag gaan we terug naar nederland. Peter en bianka vertrekken om 11.00 uur, wij ietsje later, das de bedoeling. Peter regelt nog vlug een transfer voor ons naar het vliegveld. Deze komt iets over 11-en aangereden. De midnight cowboy brengt ons via de vlindertuin naar het vliegveld. In een dikke amerikaan, komt ie met cowboyhoed op aangereden. Tis echt een verschijning.

Nu nog het afscheid van peter en bianka en we kunnen weg.

Een uurtje rijden naar de vlindertuin. Hier mogen we alvast rondkijken, voordat we aan kunnen sluiten bij een rondleiding.

Op deze plaats, worden nl vlinders gekweekt voor de export. 2x per week gaan er dozen vol met poppen naar vlindertuinen in europa en de usa. In het eerste gedeelte mogen we vrij rondlopen, en diverse vlindersoorten vliegen hier rond. Mooi om te zien.

Als de rondleiding begint, lopen we eerst door een stuk bos met van allerhande inheemse bomen, voordat we bij de kwekerij uit komen. Hier liggen de diverse vlinderpoppen op schaaltjes. Ieder vlinder heeft zo zijn eigen type pop. Een vlindersoort heeft zelfs goudkleurige poppen. We mogen naar binnen in de kooi, waar 2 soorten morphovlinders rondvliegen. Grote zwart met blauwe vlinders.

Onze rondleiding gaat verder door de vele planten en struiken die ze hier kweken, want ja rupsen en ook vlinders moeten moet wel wat te eten hebben hier. De rupsen worden verzameld in een soort hokken met bladeren, waarna deze zich kunnen verpoppen. De poppen worden dan geplukt en in een speciale ruimte worden ze verpakt in dozen, om op transport te gaan. Ook in ons vliegtuig vanavond gaat er een zending mee. In een doosje zitten wel 500 tot 800 poppen. Een pop kost ongeveer 1 euro per stuk. De vlinders leven maar een week of 6, dus er is een continue aanvoer nodig van vlinderpoppen in de diverse vlindertuinen op de wereld. Hierna lopen we door naar een andere diersoort die hier ook gekweekt word. Nl schildpadden. De eieren worden hier steeds opgegraven, en de schildpadjes zitten in diverse hokken hier te wachten tot ze groot genoeg zijn voor transport.

Een stukje verder op zitten de tapijtslangen. Deze roodstaart boa wordt ook hier gekweekt voor de export. Ze hebben hier in ieder geval vele maten liggen. Een paar mogen er uit hun kooi, om er mee op de foto te gaan.

Dit laatste duurt nogal al lang, en het is wederom bloedheet hier, dus we lopen terug naar de bar, waar we ff wat kunnen zitten en drinken, das hard nodig.

Richting de uitgang komen we bij het insecten museum. Hier is het aangenaam, lekker in de airco! Gelijk maar eens kijken, wat voor insecten er allemaal wonen in suriname... Nou dat zijn er veel, van klein tot groot, en de meesten wil je echt niet in je tuin of huis hebben....

Buiten staat de midnight cowboy op ons te wachten. Nog een klein uurtje rijden, dan zijn we op zanderij aka de japie pengel airport. Tis nu nog rustig, maar het is ook pas 15.00 uur. De bussen van de hotels komen tegen 5- en en dan is het druk!

Het bankje van astrid laten we hier insealen, dat draagt wat makkelijker nl.

Nu ff onze koffers afgeven. Onze boarding passen hebben we vanmorgen al uit laten printen in het hotel. We blijken op 1 koffer na onder ons het maximaal gewicht te blijven. Hier telt nu wederom het totaal gewicht, dus geen probleem. Nu nog alle handbagage, ook hier blijven we als totaal onder de 48 kg met zijn 4-en. Over het bankje wordt wel ff de opmerking geplaatst, dat ze niet zeker weet, of deze wel mee mag naar nederland, want niet alle hout soorten mogen zomaar mee genomen worden uit suriname...

Buiten nog ff een paar sigaretten roken, want dat mag na de security check niet meer. Nog vlug kijken naar wat kleine souvenirs en dan gaan we toch iets voor 4-en naar binnen.

Een voor 1 moet na controle van de juiste papieren, ook de hand bagage op een weegschaal. We zitten allemaal ruim onder de 12 kilo, maar dan moet Astrid nog... Die zet haar koffer op de weegschaal, maar laat haar handtas om haar schouder hangen, en houd ook het klapbankje gewoon vast... Tis prima.  Ze mag gewoon doorlopen! Volgens mij doen ze maar wat hier, want na ons was er eentje met 16 kilo, en die mocht ook gewoon door...

Nu  de security scan van onze bagage, terwijl wij door de metaal detector gaan. Hierna de paspoort controle, onze uitreisstempel van suriname halen. Onze toeristenkaart mogen we houden. Het witte formuliertje moet wel ingeleverd worden, maar dat doet blijk